Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Σε ξέρω τόσο λίγο μα να ξερες πόσο πολύ θα θελα να γίνεις ο άνθρωπός μου.
Ο άνθρωπος εκείνος που θα βρίσκεται δίπλα μου στο κρεβάτι όταν ξυπνάω και κάθε πρωί να σου λέω τη πρώτη καλημέρα και το βράδυ να με βρίσκει στην αγκαλιά σου. Να είμαι εκεί να σε νοιάζομαι,να σε φροντίζω,να σε αγαπάω και συ να είσαι εκεί πριν καν σε ζητήσω. Να μη με κάνεις να αμφιβάλλω για σένα. Να είσαι εκεί όταν θα έχω τις μαύρες μου να με ηρεμείς, να με καθησυχάζεις όταν θα έχω τα νεύρα μου με ένα φιλί και δυο λόγια τρυφερά. Αρκούν. Να είσαι εκεί τις ώρες που δε θα αντέχω να είμαι ούτε με τον ίδιο μου τον εαυτό. Εσύ θα θελα να είσαι εκεί. Γιατί θα σε χρειάζομαι. Συνέχεια σε χρειάζομαι και θα θελα να με χρειάζεσαι κι εσύ όπως εγώ. Να ζω εγώ για σένα κι εσύ για μένα.
Με ενοχλεί όμως που δε μπορώ να στα πω ακόμα όλα αυτά. Δε ξέρω αν θα πρεπε να νιώθω έτσι, αλλά αυτό αισθάνομαι. Δε ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος. Δε ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως αυτό που ξέρω είναι ότι στα αισθήματα δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα.
Με ενοχλεί να σε θέλω και να μη μπορώ να σε έχω όπως και όσο θα ήθελα. Να… Πάλι προσπαθώ να κοροϊδέψω ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό ότι απλά με ενοχλεί που δε σε έχω όσο θα ήθελα αλλά δεν είναι έτσι. Με πονάει που δε μπορώ να σε βλέπω κάθε μέρα, με πονάει να θέλω να είμαι μες την αγκαλιά σου και να μη μπορώ να είμαι. Μου λείπεις με λίγα λόγια, ακόμα κι όταν είμαι μαζί σου για ώρες και μετά σε αφήσω ήδη μου λείπεις. Αυτή είναι η αλήθεια.
Ας το φωνάξω λοιπόν ότι μου λείπεις κι ας το ακούσω μόνο εγώ, όταν θα είμαι μόνη σε ένα άδειο δωμάτιο, αρκεί να το βγάλω από μέσα μου και ο χρόνος θα μας δείξει το δρόμο για να κάνουμε αυτό που θα μας βγει. Αρκεί να το θέλουμε και οι δύο. Με έναν δε γίνεται τίποτα.
Τι κρίμα να σε θέλω τόσο πολύ και να μη το ξέρεις. Να μη στο λέω γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι να μη πληγωθώ στο τέλος και τι ειρωνεία να φοβάμαι μη σε χάσω ενώ καλά καλά δε σε έχω.