Να μην ξοδεύεσαι για να χωρέσεις σ’ένα περίπου “φαίνεσθαι”.

Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου

Είναι πολύ μικρή η ζωή για να παίρνεις τον εαυτό σου τόσο σοβαρά και να νομίζεις ότι η γη κινείται γύρω σου.

Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι συνηθίζουν να σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν τους γύρω τους.

Αναλώνονται για μία όμορφη βιτρίνα.
Ξοδεύονται μέσα σε ατέρμονους συμβιβασμούς και συμφωνίες ενηλίκων για μια σωστή οικογένεια, απ’αυτές που επιβάλλει η κοινωνία. Οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζεται μη αποδεκτό…

Όλα κατάντησαν να γίνονται για το φαίνεσθαι.

Να φαίνεται ότι είσαι καλά, να ξέρουν όλοι πώς νιώθεις, να ξέρουν πού είσαι, με ποιόν είσαι, να τραβήξεις 25 φωτογραφίες για ν ’ανεβάσεις την μία την καλή και να δουν όλοι πόσο τέλεια περνάς.

Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν κάποτε ο κόσμος πριν εξελιχθεί η τεχνολογία τόσο πολύ, πριν κλειστούμε όλοι στο μικροσκοπικό και ψεύτικο καβούκι μας.

Και να σου πώ και κάτι, δε νομίζω ότι μπορώ να θυμηθώ και πολλά τώρα πιά.

Κι αυτό είμαι που με τρομάζει περισσότερο απ’ όλα.

Πού πάμε ρε παιδιά; ΤΙ στο διάολο συμβαίνει;
Αφήσαμε τη ζωή και προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσα σ ’έναν μικρό καθημερινό θάνατο.

Έχουμε δημιουργήσει μια τρομαχτική εικόνα του κόσμου.

Είναι τρομαχτικό να κοιτάζεις γύρω σου και να μην βλέπεις κανέναν.

Είμαστε όλοι μόνοι μας.

Και προσπαθούμε τόσο πολύ να μην φανεί ότι είμαστε, που αυτό μας κάνει ακόμη πιο μόνους.
Πρόσεχε! Πρόσεχε…

Να μην το καταλάβουν, να μην σε λυπηθούν, να μην ξέρουν.

Να μην ξέρουν πως πραγματικά νιώθεις, πόσο πολύ ουρλιάζεις από μέσα σου που δεν έχεις κάποιον να μοιράζεσαι στιγμές, να πιστεύουν ότι είσαι καλά κι ευτυχισμένος. Κι ας μην είσαι. Αυτό θες να πιστεύουν.

Όλα για το γαμημένο το Prestige.

Όλα ψεύτικα.
Όλα για να γεμίζει το μικρό ”εγώ” μας.
Όλοι γύρω μας γκρινιάζουν πώς έχουν χαθεί οι αξίες, η μαγεία του έρωτα, οι ρόλοι…
Όχι ρε παιδιά.. τίποτα δεν έχει χαθεί, όλα αυτά υπάρχουν ακόμη…
Εμείς είμαστε αυτοί που χαθήκαμε.
Χαθήκαμε μέσα σ ’ένα γαμημένο λαβύρινθο χωρίς έξοδο διαφυγής. Με μόνο σύμμαχο τον εαυτό μας. Αυτόν τον μόνο εαυτό μας που κουβαλάμε εδώ κι εκεί ψάχνοντας λίγους κόκκους ξεχασμένης ευτυχίας!
Είναι πολύ μικρό το ταξίδι μας σ ’αυτόν τον κόσμο.
Κι εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι ν ’αποφασίσεις τι θα κάνεις με τον χρόνο που σου έχει δοθεί.
Και να θυμάσαι, να μην ξοδεύεσαι για να χωρέσεις.
Να μην πηγαίνεις εκεί που σε πάει το ρεύμα.
Να χαράξεις την δική σου πορεία και να την ακολουθήσεις μέχρι το τέρμα.
Κι άσε τους άλλους να ζούνε για τους άλλους!