Γράφει η Ελένη Σάββα
Εγώ, εσύ, κι ο ουρανός. Ήθελα κάτι παραπάνω; Όχι. Μα το πρόβλημα είναι που ποτέ δεν ρώτησες. Ποτέ δεν άκουσες, κι ας μιλούσα για ώρες. Ποτέ δεν είδες, κι ας σου έδειχνα επίμονα. Ποτέ.
Ούτε μια φορά. Το πιστεύεις; Τώρα που το ακούς, το πιστεύεις;
Τα λόγια σου γινόντουσαν αυτόματα φτωχά, απ’ την στιγμή που δεν άκουγες τα δικά μου. Είναι σαν να κάθεσαι βράδυ μπροστά απ’ την θάλασσα, και δεν ακούς το κύμα. Σαν να μπαίνεις σε ένα κήπο, και δεν μυρίζεις κανένα λουλούδι.
Σε πήρε το κύμα, σε πήρε μακριά, κι ήταν φουρτουνιασμένη, πολύ φουρτουνιασμένη η θάλασσα. Στη ζωή μας αξίζει να έχουμε ανθρώπους που σταματάνε ενώ περπατούν, απλώς για να κοιτάξουν τον ουρανό. Που απολαμβάνουν τους ήχους της φύσης και τους αποζητούν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μαγικοί. Αν τους συναντήσεις, είσαι πολύ τυχερός. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε ρωτάνε τι αγαπάς και περιμένουν να σε ακούσουν και να δουν τα μάτια σου να λάμπουν.
Έχει τις φουρτούνες της η θάλασσα, μα έχει και μέρες ήρεμες, που κάνεις βουτιές μόνο και μόνο για να θαυμάσεις τα κοχύλια. Να προσθέτεις μαγεία στη ζωή, μόνο μαγεία αξίζει. Για τα υπόλοιπα, δεν υπάρχει χρόνος.
Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε χώρος, για ανθρώπους που αγαπούν μόνο τον εαυτό τους. Κι αν θέλεις πράγματι να καταλάβεις αν ένας άνθρωπος θα σε ακούσει, πρόσεξε αν την ώρα που είναι κοντά στη θάλασσα, ακούει τα κύματα.
Να κρατάς κοντά σου ανθρώπους που ξέρουν πώς να σε κοιτάνε στα μάτια και ταυτόχρονα να χαμογελούν γλυκά. Να τα κρατάς στην καρδιά σου τα άτομα που ξέρουν να κολυμπούν στην τρικυμία.