Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Όλοι μας από την πρώτη στιγμή που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, έχουμε μνήμες από τους γονείς μας να μας προσέχουν, να μας μαλώνουν, να μας καθοδηγούν. Στην πορεία προς την εφηβεία, αυτή η προσοχή αρχίζει να μετατρέπεται σε καταπίεση ή τουλάχιστον έτσι την βιώνεις εσύ. Τους κρίνεις, τους κατηγορείς, τους βλέπεις σαν εχθρούς σου και θες απελπισμένα να περάσεις σε ένα πανεπιστήμιο και να ζήσεις μόνος σου. Τότε είναι που ακούγεται και η αγαπημένη τους φράση: «Όταν θα κάνεις δικά σου παιδιά, μόνο τότε θα με καταλάβεις».
Είναι μία από αυτές τις μαμαδίστικες ατάκες που πάει πακέτο με το « πάρε ζακέτα». Όλες την λένε αλλά ποτέ τα παιδιά δεν μπορούν να την καταλάβουν. Δεν μπορούν να καταλάβουν τι θα αλλάξει τότε, μέχρι να το ζήσουν οι ίδιοι. Γιατί μόνο όταν γίνει γονιός μπορεί ένα παιδί να καταλάβει σε βάθος τι κάναν οι δικοί του γονείς γιαυτό. Μόνο τότε μπορούν να αντιληφθούν πόσο δύσκολο είναι τελικά να μεγαλώνεις ένα παιδί και πόσα πρέπει να στερηθείς γιαυτό.
Όταν παντρεύεσαι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι το «εμείς», αρχίζεις να συστήνεσαι την λέξη υποχρέωση, αρχίζεις να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις επιλογές σου. Αλλά και πάλι, έχεις να σκεφτείς μόνο εσένα και τον άνθρωπο σου.
Όταν έρχεται ένα παιδί στον κόσμο και πάρεις την ταμπέλα του γονέα, όλα αλλάζουν. Παύει να επικρατεί το «εμείς» και έρχεται μπροστά «το παιδί». Εκείνο σκέφτεσαι πρώτα σε ότι κάνεις, σε ότι λες και σε ότι αποφασίζεις.
Έχεις να φροντίσεις μια ψυχούλα, να θυσιάσεις πράγματα γιαυτήν και να κερδίσεις άλλα που ποτέ δεν φανταζόσουν. Το φαί, ο ύπνος, το χουζούρι στο κρεβατι, το σεξ, ο πρωινός καφές περνούν πλέον άλλη μορφή. Θα δεις παιδικά και ας έχει την αγαπημένη σου ταινία, όταν είναι άρρωστο θα μείνεις άγρυπνη στο προσκεφάλι του και ας είσαι πτώμα από την δουλειά, θα μαζέψεις τα λατρεμένα σου βάζα γιατί είναι επικίνδυνα για τα μικρά ζημιάρικα του χεράκια, θα μείνεις σπίτι το σαββατόβραδο και ας παίζει το συγκρότημα που σ αρέσει, θα αφήσεις ατημέλητα τα μαλλιά σου και ας μην το έκανες ποτέ παλιά. Το μαγικό όμως είναι ότι μπορεί να κουράζεσαι ή να στερείσαι αλλά δεν σε πειράζει. Σου αρκεί ένα χαμογελάκι, μια γλυκιά φωνούλα να φωνάζει μαμά και να τρέχει στην αγκαλιά σου.
Τώρα, σε καταλαβαίνω και εγώ μαμά!
Τώρα μπορώ να εκτιμήσω και να κατανοήσω όλα όσα κάνατε με τον μπαμπά για να μας μεγαλώσετε.
Και έτσι μπορώ ειλικρινά να σε ευχαριστήσω και να σου ζητήσω συγνώμη για όσες φορές σε αμφισβήτησα. d