Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Τι περίμενες, ότι θα σε είχα πάντα στην ψυχή μου;
Μ’έδιωξες τόσες φορές που ήταν αδύνατον πλέον να με αγαπώ.
Γιατί αντί να μισήσω εσένα, μισούσα τον εαυτό μου.
Ήξερα ποιος ήσουνα μετά από κάποια στιγμή κι όμως παρέμεινα και πονούσα.
Σ’αγαπούσα τόσο που άντεχα τον πόνο.
Σε ήθελα τόσο που άντεχα την απόρριψη.
Ξέχασα να ζω για χρόνια που ζούσα στις σκιές σου.
Αλλά ήρθε η στιγμή που το ποτήρι ξεχείλισε, που το κρασί ξίνισε και η υπομονή βάφτηκε κόκκινη.
Εκείνο το κοριτσάκι που γνώρισες πια εδώ δεν κατοικεί.
Εκείνο το έπνιξε η αδιαφορία σου, η μετριότητα και ο εγωισμός σου.
Γιατί έδωσες πολλά χωρίς αντίκρυσμα, αλλά δεν μετάνιωσες, έμαθες πως σε κάθε βηματισμό, σε κάθε στιγμή η ζωή κάτι θα σου δώσει.
Κάτι που σου αξίζει, κάτι που σε ολοκληρώνει και σε κάνει σοφότερο, καλύτερο.
Γι’αυτό σου λέω, μετά το ξενέρωμα, η επιστροφή δεν έχει νόημα.
Όταν με σκότωσα για να σε βγάλω απ’την ψυχή μου τι περίμενες; Να με ξανά γεννήσω;
Όταν προσπαθείς να ικανοποιήσεις μονάχα τον εαυτό σου, είναι ανόητο να σε πιάνουν οι γαμημένες τύψεις ή χειρότερα, οι νοσταλγίες.
Συνήθως, όπως στρώσεις θα κοιμηθείς.