Γράφει η Ελένη Σάββα
Εγώ θέλω να σε παίρνω απ’ το χέρι και να πηγαίνουμε στη θάλασσα. Στις 3 το πρωί, στις 7 το απόγευμα. Χωρίς γιατί, μα, και δεν. Θέλω να ακούμε μουσική μαζί στη διαδρομή και να τραγουδάμε δίχως αύριο. Να περιμένουμε τον ήλιο να ανατείλει χωρίς να έχουμε έγνοια να βγάλουμε φωτογραφία. Απλώς να καθόμαστε παρέα. Αγκαλιασμένοι. Να ονειρευόμαστε ξύπνιοι μια ζωή δική μας. Να κτίζουμε το αύριο ο ένας στα μάτια του άλλου.
Να κάνω βουτιές στο μυαλό σου κι εσυ να μου γελάς, επειδή ξέρεις. Με ξέρεις. Ξέρεις καλά πως μ’αρέσει να ζω τη στιγμή, αληθινά, όμορφα, γενναία.
Να περπατάμε ύστερα στην άμμο χέρι-χέρι και να κοιτάμε μια τη θάλασσα, και μια την άμμο. Να βρίσκουμε πέτρες σε σχήματα καρδιάς και να σφραγίζουμε την αγάπη μας. Να μαζεύουμε κοχύλια και να χαμογελάμε γιατί απλώς, αυτός ο κόσμος είναι όμορφος. Ο κόσμος μας!
Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος από φεγγάρια, αστέρια, ακτές και κοχύλια, στιγμές και λόγια, φιλιά και αγκαλιές, αγάπη!
Η αγάπη μας θα αποτυπώνεται παντού, σ’ό,τι κι αν κάνουμε. Και κάπως έτσι, τίποτα πια δεν θα φαίνεται συνηθισμένο σε ‘μας. Όλα θα έχουν ένα αλλιώτικο χαρακτήρα και θα μας αρέσουν λίγο πιο πολύ.
Να βγάζουμε χίλιες δυο φωτογραφίες και να τις κρεμάμε παντού, για να θυμόμαστε τις πανέμορφες στιγμές μας! Να τις βλέπουμε στα δύσκολα και να θυμόμαστε πόσο όμορφη είναι η αγάπη κι η ζωή.
Με δυο λόγια, να αγαπιόμαστε πραγματικά. Αυτό έχει μονάχα σημασία. Τίποτα άλλο. Δύο κινήσεις απλές, όμορφες. Ένα φιλί το πρωί ή ένα λουλούδι κομμένο απ’ το δρόμο. Μια αγκαλιά σφιχτή κι αληθινή που μοιάζει σαν να κλείνει ό,τι πληγές έχουμε ανοιχτές.
Αγάπη. Μονάχα αγάπη! Τί άλλο χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Να αντλεί και να δίνει αγάπη και χαμόγελα από πράγματα απλά και καθημερινά. Πράγματα ουσιώδη που δεν μπορούν να αγοραστούν, πράγματα που μπορούμε μονάχα να νιώσουμε και να ριζώσουν βαθιά στη ψυχή μας για μια ολόκληρη ζωή…