Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Τι μπορεί να ήθελα; Τι παραπάνω από το πιο απλό. Αυτό για το οποίο παλεύουμε όλοι μας. Που χωρίς αυτό ζούμε, μα δεν ανθίζουμε. Υπάρχουμε, μα δεν εξελισσόμαστε. Αυτό ήθελα μόνο. Είναι, ξέρεις, μέρος της αποδοχής. Είναι το αίσθημα πως είσαι σε κάποιον απαραίτητος.
Κατάφερες να το νιώσεις για όλους τους άλλους εκτός από εμένα. Ανθρώπους άγνωστους, περαστικούς που πήραν μα δεν έδωσαν. Για εμένα όμως που είμαι εκεί, στα εύκολα, στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες ποτέ. Δεν ξέρω γιατί σου ήταν τόσο δύσκολο. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που το έκανε ακατόρθωτο.
Έτσι κι εγώ για να γεμίσω το δικό σου κενό το έψαχνα αλλού. Σε ανθρώπους λίγους, ακατάλληλους. Σε ανθρώπους που το μόνο που ήθελαν ήταν να πάρουν. Κι αυτοί. Δεν είχαν τίποτα να δώσουν. Άδειοι, περαστικοί. Ένας φαύλος κύκλος που κάθε φορά το μόνο που πετύχαινα ήταν να είμαι πιο μόνη από πριν και το κενό σου ακόμη μεγαλύτερο. Μετέωρη για ακόμη μια φορά. Κι αυτή τη φορά, το κενό σου ακόμη μεγαλύτερο. Δεν ξέρω γιατί δεν με αποδέχτηκες ποτέ.
Ότι κι αν κάνω δεν είναι ποτέ αρκετό. Όπου κι αν φτάσω δεν είναι ποτέ πολύ μακριά . Ότι κι αν έχω καταφέρει, επιτύχει, για ότι έχω παλέψει εσύ πάντα βρίσκεις έναν τρόπο να το υποβιβάσεις, να το μετατρέπεις σε κάτι λίγο, ασήμαντο.
Από εσένα δεν ήθελα πολλά. Ήθελα ένα πράγμα και μετά εγώ ήξερα πως να πορευτώ στην ζωή μου. Ήξερα προς να πάω. Επιζητούσα όμως αυτό το ένα, το απλό, το καθημερινό. Ήθελα μονάχα να με αγαπάς. Όσο κι αν αγάπησες τους πάντες γύρω σου με εμένα δεν τα κατάφερες. Ήσουν πάντα σκληρή, ο πιο αυστηρός κριτής.
Ήθελα μονάχα να μ’ αγαπάς, να αποδεχτείς πως είμαι κομμάτι του εαυτού σου. Πως είμαι εσύ, δεν είμαστε διαφορετικοί. Ήθελα μονάχα να μάθεις να αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό, μα εσύ έψαχνες διαρκώς την αγάπη για εμένα από τα ματιά των τρίτων. Πως να με αγαπήσουν εκείνοι όταν εσύ δεν το κάνεις; Όταν εσύ δεν αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό;
Ήθελα μονάχα να με αγαπάς. Μα εσύ δεν το έκανες.