Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Κάποιες θάλασσες για να τις ταξιδέψεις, πρέπει να είσαι διατεθειμένος να χάσεις. Να τα χάσεις όλα και να τα ξαναβρείς από την αρχή.
Κάποιες θάλασσες για να τις γευτείς, πρέπει να κάνεις βουτιά μέσα τους μ’ όση δύναμη έχεις στα πνευμόνια σου. Κι όταν δεν σου έχει μείνει δύναμη, τότε αρχίζεις να καταθέτεις κομμάτια της ψυχής σου. Τότε ξεκινάει το ταξίδι σου μέσα τους.
Κάποιες θάλασσες για να τις καταλάβεις, πρέπει να πας στο βυθό τους και να ψάξεις σπιθαμή προς σπιθαμή τα σημάδια. Ένα ένα τα σκουπίδια που οι περαστικοί άφηναν για χρόνια.
Κάποιες θάλασσες για να τις αγαπήσεις, πρέπει να τις κολυμπήσεις με κόντρα καιρό. Εκείνες να σε διώχνουν κι εσύ να μένεις. Να γατζώνεσαι από την επιθυμία σου να μείνεις και να κολυμπάς κόντρα.
Κι αν όλες τις θάλασσες του κόσμου μπορείς να τις ταξιδέψεις, να τις γνωρίσεις, να τις γευτείς, να τις μάθεις και να τις αγαπήσεις, μόνο μια θα ερωτευτείς.
Μόνο μια θάλασσα μπορείς να ερωτευτείς.
Είναι εκείνη η θάλασσα που μέσα της θα νιώθεις ασφάλεια και γαλήνη.
Κι όσα μποφόρ κι αν έχει σηκώσει, εσύ ξέρεις, πως στην αγκαλιά της, είσαι ασφαλής.
Μόνο μια θάλασσα μπορείς να ερωτευτείς.
Και είναι εκείνη που μέσα της είδες το σκοτάδι, άγγιξες τα σημάδια της, χάθηκες στην σιωπή της. Είδες το φόβο μέσα της. Κι όμως εσύ, συνέχισες να κολυμπάς στην αγκαλιά της.
Αυτή είναι η μία θάλασσα που θα ερωτευτείς και θα ανήκεις πάντα και μόνο σε αυτή τη θάλασσα.
Είναι η μία θάλασσα, που θα γίνει μοίρα σου.
Θα σε ορίσει και θα σε καθορίσει.
Στην θάλασσά ΣΟΥ.
LoveLetters