Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδη
Σκέφτομαι τι στοιχεία συνθέτουν τελικά έναν πραγματικά καλό άνθρωπο. Έναν ανώτερο και συνάμα καλό άνθρωπο.
Σίγουρα να έχει παιδεία, μόρφωση κοινωνική, να είναι δοτικός.
Να βοηθάει τους αδύναμους, να προσφέρει στους φτωχότερους και να μη τα βάζει με “μικρότερους” του. Να είναι δυνατός στο πνεύμα….
Ένας πραγματικά καλός άνθρωπος δεν πληγώνει ποτέ κανέναν.
Το άκουσα σε μια ιστορία κάποιου ερωτευμένου, στην ιστορία ενός παιδιού, στην ιστορία ενός γονιού και σίγουρα την ίδια ιστορία μου είπε κι ένας παππούς.
Όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, με όλα του τα καλά και όλα του τα κακά, τον στηρίζεις στα δύσκολα, του χαμογελάς πάντα. Έχεις πολλές ευκαιρίες να τον πληγώσεις, μα δε το κάνεις, κυρίως επειδή τον αγαπάς, μα κι επειδή για να μπορείς να τον πληγώσεις, σημαίνει πως ξέρεις όλα του τα τρωτά σημεία, τις αδυναμίες του και τα μυστικά του.
Τον έχεις δει σε όλες του τις πλευρές καλά-καλά…
Όταν είναι άρρωστος και με χάλια εμφάνιση. Στα πιο λίγα του και στα πιο πολλά του, όταν χάνει κι όταν κερδίζει, όταν οι άλλοι τον εκτιμούν.
Μα κι όταν τον υποτιμούν.
Τα κοινά σας μυστικά,μα κι εκείνα που δεν έχει ξεστομίσει αλλά εσύ τα ξέρεις.
Όταν η λαχτάρα φαίνεται στα μάτια του κι όταν οι φόβοι του παίρνουν μορφή.
Όλα είναι επιλογές, μην υποτιμάτε κανέναν.
Είναι επιλογή να μην πληγώνεις τον άλλον ενώ μπορείς.
Είναι σωστό εκ των υστέρων να είσαι περήφανος για αυτή σου την επιλογή.
Κι εγώ έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση, όπως όλοι σας φαντάζομαι.
Επιλέγοντας να μην πληγώσεις κάποιον ενώ μπορείς κι ενώ εκείνος το έκανε, τιμάει εσένα σαν άνθρωπο αλλά και τα χρόνια που περάσατε μαζί!