Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Δώσε μου μια νύχτα ακόμα με τα πόδια μας μπλεγμένα και τα χέρια μας να δίνουν μάχη στη σιωπή.
Δώσε μου ακόμα μιαν άνοιξω που θα περπατάμε στην άκρη της θάλασσας και τα πόδια μας θα παγώνουν.
Δώσε μου παγωτό φυστίκι από το δικό σου, για να σου δώσω πικρή σοκολάτα από το δικό μου..
Δώσε μου ένα ξημέρωμα, την ώρα που ο ήλιος βάζει φωτιά στον ουρανό, και ένα χαμόγελο και μια καλημέρα σου να είναι η δύναμή μου.
Δώσε μου μια νύχτα με λευκό κρασί, αγκαλιά, περπατώντας στην Μονμάρτη..
Δώσε μου φιλιά και χάδια και ματιές που δεν θα υπόσχονται τίποτα, παρά μόνο το “εδώ” και το “τώρα”.
Δώσε μου μια λέξη, κι εγώ θα φτιάξω τις πράξεις.
Δώσε μου μια αγάπη, όπως αυτή που εσύ ξέρεις να δίνεις κι όμοιά της δεν υπάρχει.
Δώσε μου μια στιγμή στο επόμενο λιμάνι..
Δώσε μου τα δάκρυά σου, τις πιο δύσκολες στιγμές σου κι εγώ θα γίνω ασπίδα να μην ξαναπονέσεις..
Δώσε μου εσένα, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Δώσε μου ένα ακόμα φιλί, που θα σβήσει τη λέξη “τέλος” που χάραξες ανάμεσά μας με εκείνο το τελευταίο..
Μου χρωστάς ένα καλοκαίρι.. σου χρωστάω μια ζωή..