Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Και για πες, σε τι διαφέρεις εσύ από τους γραμματείς και φαρισαίους;
Τι διαφορετικό έχεις εσύ, από όλους εκείνους που κάποτε σταυρώσαν κι ατιμάσαν τον Χριστό τους;
Γιατί να είναι καλύτερα τα δικά σου τα καρφιά, από εκείνα των Ρωμαίων;
Γιατί το δικό σου το ακάνθινο στεφάνι, πιστεύεις πως με τρυπάει λιγότερο;
Τι κάνει την δική σου λόγχη λιγότερο θανάσιμη;
Σε τι διαφέρει η δική σου η προδοσία απ΄ εκείνη του Ιούδα;
Για πες…
Θες να σου πω εγώ λοιπόν αγάπη μου, αφού δεν απαντάς;
Σε τίποτα δεν είσαι εσύ καλύτερη, μην κοροϊδεύσαι.
Μου άξιζε ένας καλύτερος σταυρός κι ίσως και ένα δικαίωμα στην ανάσταση.
Μου άξιζε ένας πιο τιμημένος θάνατος κι ένας Γολγοθάς λιγάκι πιο επίπεδος.
Μου άξιζε αγάπη μου, μια Μάρθα και μια Μαγδαληνή στο πλάι μου, απ΄ το να πεθαίνω μόνος.
Μου άξιζε ρε γαμώτο, ένα τέλος λιγάκι πιο ανθρώπινο.
Κι όταν πια λύγισα, όταν σου φώναξα κρεμασμένος από ΄κει πάνω, “Θεέ µου, Θεέ µου, γιατί με εγκαταλείπεις;”, μου έστρεψες για ακόμη μια φορά την πλάτη σου και με άφησες να κρέμομαι. Κι ούτε που γύρισες να με κοιτάξεις λίγο, μέχρι να ακούσεις το στερνό μου το “Τετέλεσται”.
Για πες λοιπόν, πόσο ήσυχη κοιμάσαι όταν πλαγιάζεις;
Ποια κρίματα μου, άξιζαν τέτοιο τέλος;
Αντέχεις να σου πω και την τελευταία φράση μου;
“Πατέρα, άφησε την, δεν ξέρει τι κάνει”.
Μην σου κάνει εντύπωση αυτή μου η φράση αγάπη μου, μπορεί να μην είμαι Χριστός, όμως, το ίδιο μαρτύρησα στα χέρια σου.
Δεν είμαι Χριστός σου λέω, όμως σε συγχωρώ ακριβώς όπως κι εκείνος.
Γιατί είναι που ποτέ σου δεν κατάλαβες, ότι εγώ είμαι αλλιώτικος, είναι που εγώ σε αγάπησα όπως ήσουνα κι ας το ήξερα καλά από την αρχή, πως έναν σταυρό κι έναν θάνατο μου είχες φυλαγμένα.
Για ανάσταση ούτε λόγος…