Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Κατάρα μου έγινες, να βλέπω τη θάλασσα και να μην μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Να ανοίγω το παράθυρό μου και να σκέφτομαι εκείνα τα μεσημέρια που ήσουν εδώ και τρώγαμε στο μπαλκόνι παρέα.
Τις κουβέντες μας, τα αγγίγματά μας, κι αυτό το χαμόγελό σου, το ήρεμο, να μοιάζει με τη λαδιά της θάλασσας και να θέλω να βουτήξω μέσα.
Να θέλω να χαθώ μέσα σου χωρίς ανάσα, χωρίς δίχτυ προστασίας.
Κι ο βυθός σου, ο παράδεισός μου.
Κι ώσπου να γυρίσω τη ματιά μου, ώσπου να πάρω μια ανάσα, να γίνεσαι φουρτουνιασμένη θάλασσα. Να σηκώνει αέρας και να μην αφήνει όρθιο τίποτα.
Κι εγώ μόνος στα κύματα να προσπαθώ σταθώ, να προσπαθώ να μην με καταπιεί η ένταση.
Και έτσι ανταριασμένη, φουρτουνιασμένη, αντί να θέλω να τρέξω μακριά σου, να αναζητώ τρόπο να μπω πιο βαθιά μέσα σου. Να με έλκεις σαν μαγνήτης.
Μια άγρια ομορφιά, μια άγρια ευτυχία, μια λάμψη πρωτόγνωρη.
Θάλασσα ίδια είσαι, άπιαστη, έτοιμη πάντα να κυλήσει.
Κι εγώ εκεί, παρατηρητής..