Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Πείστηκα πως ήσουν έρωτας. Πώς θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς, αφού η καρδιά μου σκιρτούσε σε κάθε σου μήνυμα. Το μυαλό μου έτρεχε συνέχεια γύρω σου. Σε είχε ως αποκλειστικότητα, πάντα πρώτο θέμα στις σκέψεις του. Μία επαναλαμβανόμενη είδηση που δεν μπορούσε να προσδιορίσει αν είναι καλή ή όχι.
Το μόνο που ήξερε ήταν ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτή. Όλα τα θέματα κατέληγαν εκεί, σ’ εσένα. -Τι κάνεις- πως είσαι- αν με σκέφτεσαι- Μία συνεχόμενη ανησυχία την οποία δεν μπορούσα να μετριάσω.
Το σώμα μου, μουδιασμένο, περίμενε την επόμενη φορά που θα το αγγίξεις. Αγωνιούσε να νοιώσει ξανά το άγγιγμά σου και το βλέμμα σου πάνω του.
Όταν όμως έφευγε η έξαψη της ένωσης, όταν έλλειπε ο πόθος καθώς τα σώματα ήταν πλέον χορτάτα, τότε εμφανιζόταν η πραγματική έλλειψη, η έλλειψη επικοινωνίας, ενδιαφέροντος… αγάπης.
Κοιταζόμασταν για κάποια δευτερόλεπτα, μέσα στην σιωπή και με τις έντονες ανάσες μας να τα έχουν πει όλα.
Αύριο δεν θα στείλει κανένας μήνυμα, αύριο δεν θα ψάξουμε ο ένας τον άλλον, αύριο θα συνεχίσουμε την ζωή μας χωριστά, μέχρι την επόμενη φορά. Τα βλέμματα αποστρέφονται και το καθένα κοιτάει το δικό του μονοπάτι.
Μονάχα την ώρα του αποχαιρετισμού ξανά συναντιούνται. Μια μικρή επαφή με τα μάτια, ένα μειδίαμα, υποψία χαμόγελου στα χείλη και χανόμαστε.
Γιατί όλο αυτό το συναίσθημα δεν ήταν έρωτας. Ήταν ένας επιφανειακός και εγωιστικός πόθος. Ένας αγώνας διεκδίκησης μέχρι να μην μπορώ να αντισταθώ πλέον, απλά μία καταστροφική καψούρα.