Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Περάσαμε όμορφα εκείνο το βράδυ. Είπαμε τόσο πολλά, ζήσαμε τόσα πολλά. Σε ήξερα μόλις λίγες ώρες μα ήταν σα να σε ξέρω χρόνια. Όλα εκείνο το βράδυ. Στο πρώτο και το τελευταίο μας ραντεβού.
Ταιριάζαμε σε όλα. Λίγο απίστευτο και λίγο τρελό. Σα να κοίταζα τον εαυτό μου σε καθρέφτη και καμιά φορά με τρόμαζε αυτό που αντίκριζα. Ήταν ο εαυτός μου, ο χαρακτήρας μου, χωρίς αμφιβολία.
“Έτσι είμαι κι εγώ;” έλεγα. Τόσο δοτική και τόσο κτητική; Τόσο ευαίσθητη και τόσο δυναμική; Τόσο ρομαντική και τόσο τρυφερή; Και όλα αυτά τα έχει και ένας άντρας που βρίσκεται τώρα απέναντί μου; Αδύνατον. Κι όμως συμβαίνει. Η βραδιά τελειώνει. Ξημερώνει. Πρέπει να φύγουμε.
“Θα τα ξαναπούμε σύντομα” μου είπες. “Θα ήθελα να σε ξαναδώ” ξανά μου φώναξες φεύγοντας κι εγώ χαμογέλασα και από εκείνη τη στιγμή περίμενα πως και πώς να συμβεί αυτό που μου είπες. Να σε ξαναδώ.
Το παιχνίδι όμως άρχισε να παίρνει άλλη τροπή. Πέρασε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο χωρίς να δώσεις σημεία ζωής. Όταν αποφάσισα να σε ενοχλήσω με ένα μήνυμά μου είπες ότι τα ξαναβρήκες με την πρώην σου. Αυτό ήταν. Τα δάκρυά μου ενεργοποιήθηκαν αυτόματα και μια πικρία κυλούσε στο πρόσωπό μου.
Τώρα ήταν σα να κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη που μόλις έσπασε σε χίλια κομμάτια και προσπαθώ να δω μια ολοκληρωμένη εικόνα που έχει αλλοιωθεί, που έχει διαλυθεί…
Έπρεπε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να απαντήσω στο μήνυμα και αυτό έκανα. Το περίμενα ότι θα τα ξαναβρίσκατε. Χαίρομαι πολύ. Να περνάς καλά.
Και με ένα τηλέφωνο να χτυπά ασταμάτητα που όμως δε σήκωσα ποτέ ήταν το φινάλε μιας μικρής παρένθεσης της ζωής σου και μιας μικρής απογοήτευσης της δικιάς μου.
Ήταν όλα τόσο ιδανικά για να παραμείνουν έτσι. Το καλό μου το φύλαγες για το τέλος. Ας είναι. Θα είναι κι αυτό μια γλυκόπικρη ανάμνηση κάπου ανάμεσα στις σελίδες της ζωής μου.