Γράφει η Ελένη Σάββα
Να χαμογελάς. Πόσες φορές το έχω ακούσει; Πόσες φορές το έχω πει; Αμέτρητες. Πόσες θα χρειαστεί ακόμη να το πω και να το ακούσω;
Πολλές. Πάρα πολλές. Γιατί το ξεχνάμε συνέχεια, κι επειδή αυτό είναι η ζωή μας: μια συνεχής υπενθύμιση να είμαστε άνθρωποι. Είναι μια συνεχής προσπάθεια να κρατάμε ζωντανή μέσα μας εκείνη τη φλόγα που σιγοκαίει.
Θα το πω λοιπόν ακόμα μια φορά: ακόμα κι αν κλάψεις, όταν τελειώσεις, χαμογέλα. Χαμογέλα, έστω κι αν το κάνεις στα ψεύτικα. Προσπάθησε το, και σου το υπόσχομαι : κάποια μέρα, το χαμόγελο αυτό θα είναι πραγματικό. Θα ξεπερνάει κάθε άλλη φορά που χαμογέλασες.
Θα σου το θυμίσω ξανά, τα πιο απλά πράγματα βρίσκονται μέσα στο σπίτι σου κι έξω, στη φύση. Είναι οι άνθρωποι που σ ‘αγαπούν, τα δέντρα, εκείνο το πουλάκι που κάθεται να ξαποστάσει και να πιει νερό από κάποια αυλή. Είναι εκείνα τα φυτά, που έχεις ξεχασμένα στο μπαλκόνι κι όμως ακόμα ανθίζουν. Είναι το κάθε πρωινό που ξυπνάς κι έχεις την υγεία σου. Είναι κάθε στιγμή που τα μάτια σου λάμπουν. Είναι κάθε ένα μικρό θαύμα, που μας θυμίζει πως ζούμε, πως όλα γύρω μας υπάρχουν κι είναι πραγματικά.
Τα χαμόγελα, είναι στιγμές, είναι δευτερόλεπτα, είναι η ίδια η ζωή, μέσα από μικρά κομμάτια.
Το ξέρω, είναι πανεύκολο να εστιάζεις στα αρνητικά. Αυτά υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα. Όπως και το χαμόγελο. Κι αυτό θα είναι πάντα εκεί. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που χωρίς να το περιμένεις θα ‘ρθουν και θα ξεκλέψουν ένα χαμόγελο από τα τόσα πολλά που έχεις να δώσεις, μα τα κρατάς κρυφά.
Από το επόμενο λεπτό, προσπάθησε να χαμογελάς με κάθε ευκαιρία. Μη διστάσεις ποτέ να χαμογελάσεις. Θα έχουμε πάντα χρόνο να ασχοληθούμε με τα προβλήματα, κάνε τα στην άκρη για 10 δευτερόλεπτα. Χαμογέλα.