Γράφει η Αριάδνη.
Και παντρεύονται και χωρίζουν οι άνθρωποι. Για μικροπράγματα ή για μεγάλα πράγματα.
Ουδείς αλάθητος άλλωστε, και ένας λάθος γάμος έχει τις πιθανότητές του να συμβεί.
Όσο δε, περνάνε τα χρόνια, αυτές αυξάνονται με απίστευτους ρυθμούς απ’ό,τι φαίνεται.
Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος των επιλογών του και ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να τις αντέξει ή να τις αποτινάξει από πάνω του.
Τιμητής στη ζωή σου δεν μπορεί να γίνει κανένας.
Όταν η ζυγαριά σου γείρει προς τα αρνητικά και τα θετικά σου φαίνονται ελάχιστα, παίρνεις την απόφαση να το τελειώσεις.
Ή μπορεί η ζυγαριά του άλλου να γεμίσει νωρίτερα με αρνητικά και να είναι αυτός που θα το τελειώσει. Δεκτόν!
Κι αν έχετε να μοιράσετε μόνο σπίτια, έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές, να θεωρήσετε τους εαυτούς σας τυχερούς.
Αυτά χωρίζονται εύκολα στα δύο, ακόμη κι αν φτάσετε να μαλλιοτραβηχτείτε στα δικαστήρια.
Θα βγει μια απόφαση, θα την σεβαστείτε και ο καθένας θα πάρει το δρόμο του.
Αν έχετε παιδιά όμως τι γίνεται; Πώς τα χωρίζεις αυτά; Πώς τα μοιράζεις στα δύο;
Ποιες μέρες θα είναι με τον ένα γονιό και ποιες με τον άλλο;
Ποιες είναι οι υλικές τους ανάγκες και πόση η διατροφή που πρέπει να δίνεται;
Και το κυριότερο, ποιες είναι οι συναισθηματικές τους ανάγκες και ποιος είναι σε θέση να τις καλύψει;
Βλέπεις κάποτε ερωτευτήκατε, αγαπηθήκατε, παντρευτήκατε, αλλά κάπου στην πορεία στράβωσε, δεν σας βγήκε και τώρα πια θέλεις να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου.
Και πολύ καλά το σκέφτηκες να διεκδικήσεις τα “θέλω” σου, αφήνοντας στην άκρη τα υποκριτικά “πρέπει να είμαστε μαζί για τα παιδιά”.
Μέχρι εδώ όλα θεμιτά, κατανοητά και αποδεκτά!
Όμως πριν να ξεκινήσεις να κυνηγάς τα όποια άλλα “θέλω” σου, καλό είναι να ακολουθήσεις πρώτα ευλαβικά κάποια “πρέπει”.
Κάποια “πρέπει” που το ιδανικό θα ήταν να γίνουν πρωταρχικά “θέλω”.
Θέλω (πρέπει) να σκεφτώ την ηρεμία των παιδιών μου.
Θέλω (πρέπει) να αφήσω στην άκρη τον εγωισμό μου και να βρω την καλύτερη δυνατή λύση με το πρώην έτερον ήμισυ χωρίς κόντρες και τσακωμούς.
Θέλω (πρέπει) να μην κατηγορώ τον άλλο γονιό στα παιδιά δηλητηριάζοντας την ψυχούλα τους.
Θέλω (πρέπει) να είμαι κοντά τους και να τα καθησυχάζω διαβεβαιώνοντάς τα πως θα είμαι πάντα δίπλα τους γιατί είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω.
Γιατί όντως είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις και είναι κρίμα, τυφλωμένος από μικρότητες και χαζοεγωισμούς, να τα πληγώσεις.
Γιατί μπορεί να μην θέλεις πια να είσαι σύζυγος, αλλά το να είσαι ο μπαμπάς τους ή η μαμά τους, είναι αυτό που θέλεις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή σου!