Γράφει η Θεανώ Διολή.
Αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά πάλι, πως το άφησες να ξανασυμβεί, άλλος ένας λάθος άνθρωπος στη ζωή σου, τον ερωτεύτηκες, τον αγάπησες, έπεσες με τα μούτρα και στο τέλος άουτς τα έσπασες!
Πάει έφυγε κ αυτός και πάλι να πονοκεφαλιάζεις και να αναρωτιέσαι τι έφταιξε, ποιος έφταιξε, τι στράβωσε και που!
Ήταν όμως όντως ο λάθος άνθρωπος ή μήπως εσύ είχες πάλι τη λάθος συμπεριφορά;
Μήπως τον έκανες να ασφυκτιά μ’ όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα και το στενό μαρκάρισμα που του έκανες για να του δείξεις πόσο μοναδική είσαι γι’ αυτόν και πόσο μοναδικός είναι αυτός για σένα;
Μήπως είχες φτιάξει πάλι σενάρια στο μυαλό σου, εσύ η Ιουλιέτα και εκείνος ο Ρωμαίος και του τα έλεγες κιόλας; Μήπως κρεμάστηκες από πάνω του σε βαθμό απόγνωσης;
Μήπως του έδωσες τόσο πολύ αγάπη που στο τέλος τον έπνιξες; Μήπως τελικά αντί για σύντροφός του έγινες ο δεσμοφύλακας του;
Οι άντρες κορίτσια θέλουν τον χώρο τους, θέλουν να μπορούν να παίρνουν βαθιές ανάσες, να μη νιώθουν ασφυξία. Δεν είναι ότι δεν μας αγαπάνε, δεν είναι ότι δεν θέλουν τα χάδια μας, την προσοχή μας όλη, αφού είναι μαζί μας και μας θέλουν και μας αγαπάνε και θέλουν να τους αγαπάμε και να είμαστε δικές τους.
Δεν μπορούν όμως να νιώθουν καταπίεση, κανενός είδους καταπίεση.
Μα θα μου πεις, είναι η ο έρωτας, η αγάπη και η φροντίδα καταπίεση;
Για εμάς τις γυναίκες όχι, εμείς τα συναισθήματα τα δίνουμε απλόχερα, δεν κάνουμε τσιγκουνιές, έτσι είναι η θηλυκή μας φύση, έχουμε τεράστιο απόθεμα αγάπης μέσα μας και είναι και το ένστικτο της μητρότητας που θέλουμε όλους να τους αγκαλιάζουμε, να τους προστατεύουμε, να τους βάζουμε μέσα σ΄ έναν γυάλινο πύργο, μη και βρεθεί καμία δράκαινα και μας τους πειράξει, μήπως έρθουν τίποτα νεράιδες και σειρήνες και τους ξεμυαλίσουν και τους πάρουν μακριά μας, αυτά είναι που φοβόμαστε και εγκλωβίζουμε τον άλλον σε αγκαλιές ασφυκτικές.
Κι έτσι άθελά μας γινόμαστε κτητικές, καταπιεστικές, απαιτητικές, και αντί να απολαύσουμε τη σχέση με τον άνθρωπο που βρέθηκε στο δρόμο μας, ταίριαξαν οι ματιές μας και μίλησαν οι ψυχές μας, αρχίζουμε την άμυνα, βάζουμε γύρω μας συρματοπλέγματα και καταστρώνουμε στρατηγικές πολέμου για τον αόρατο εχθρό, γινόμαστε καχύποτες, απότομες, κουραστικές, πρώτα για τον ίδιο μας τον εαυτό φυσικά.
Κι ύστερα όλη αυτή η αρνητική μας ενέργεια, άθελά μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε και χωρίς να το επιδιώκουμε βγαίνει πάνω στη σχέση μας και αρχίζουν τότε οι ζήλιες, οι γκρίνιες, τα μούτρα, ο θυμός, αργότερα οι καβγάδες και ύστερα το τέλος και έπειτα οι σκέψεις τι έφταιξε, ποιος έφταιξε, τι στράβωσε και που!
Κορίτσια ας χαλαρώσουμε! Αν είναι αυτός ο άνθρωπός μας ο χρόνος θα το δείξει, ούτε οι στρατηγικές, ούτε και οι κραυγές και οι ιαχές πολέμου.
Ο εχθρός είμαστε εμείς και είναι καιρός να υπογράψουμε σύμφωνο ειρήνης με τον εαυτό μας! Μια σχέση έτσι κ αλλιώς δεν είναι πεδίο μάχης, είναι πεδίο απόλαυσης.
Ας καταλάβουμε λοιπόν ότι η αντρική αντίληψη για τον έρωτα και την αγάπη είναι τελείως διαφορετική από τη δική μας. Οι άντρες με την αγάπη παθαίνουν συστολή, εμείς διαστολή! Εμείς γινόμαστε μπαλόνια, φουσκώνουμε, φουσκώνουμε, καταλαμβάνουμε όλο τον διαθέσιμο χώρο, στριμώχνουμε τον άλλον στα σχοινιά του ρινγκ και αυτοί μαζεύονται στη γωνία τους, στριμώχνονται, στριμώχνονται και στο τέλος σκάνε και εξαϋλώνονται! Στο τέλος μπαμμμμμ αυτοί και άουτς εμείς!!!
Γι΄ αυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε αυτόν που θα μας κάνει κλικ, ας μη βιαστούμε να πέσουμε πάνω του με τα μούτρα, να αγχωθούμε να του δείξουμε πόσο μοναδικός είναι για εμάς μπας και δεν προλάβουμε (τι να προλάβουμε άραγε; ), να του πούμε πως είναι ότι καλύτερο μας έχει τύχει μήπως και δεν το καταλάβει από μόνος του έγκαιρα.
Ας κινηθούμε χαλαρά, έξυπνα και δημιουργικά και θα το καταλάβει, θα το νιώσει, θα το ευχαριστηθεί , θα το θέλει και θα το αναζητά.
Handle with care την αγάπη σας λοιπόν και δεν θα χάσετε, ούτε τον εαυτό σας, ούτε αυτόν!
LoveLetters