Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Ωραία λοιπόν. Μετά από τόσο καιρό, προφανώς και αντιλαμβάνομαι πως εκείνος ο άνδρας που ερωτεύτηκα και αναπόφευκτα εξιδανίκευσα, δεν έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με σένα.
Τώρα, λοιπόν, που τελείωσαν όλα- όλα όμως – ακόμα και οι ηλίθιες ελπίδες που είχα να σε ξαναδώ έστω και τυχαία, μήπως θα μπορούσες να βγάλεις τη γαμημένη μάσκα του κυρίου Τέλειου και να μου πεις ποιος τελικά είσαι;
Τώρα που είναι νύχτα, εγώ ελαφρώς θολωμένη απ’ το ποτό κι όσα πεις θα τα κρύψει το σκοτάδι. Τώρα,που δε μπορείς να με πονέσεις άλλο.
Κι όχι γιατί έπαψα να σ’ αγαπώ, μα γιατί μ’ έμαθες να ζω και να πονάω. Τόσες μέρες, τόσες νύχτες, τόσους ανυπόφορους μήνες…συνήθισα πια.
Τώρα, που δε σε ψάχνω σε ξένες αγκαλιές και σε κρεβάτια μιας βραδιάς. Τώρα, που όταν ξαπλώνω μόνη μου στο κρεβάτι, δεν αναρωτιέμαι πια “γιατί;”.
Τώρα, που παραδέχτηκα την ήττα μου, λοιπόν, μήπως θα μπορούσα να μάθω επιτέλους από ποιον νικήθηκα; Ποιος ήσουν τελικά; Τι ήσουν; Ψεύτης; Δειλός; Εγωπαθής; Τι στο διάολο εννοούσες κάθε φορά που έλεγες πως μ’ αγαπάς; Τι παρίστανες κάθε φορά που με κρατούσες σφιχτά και μου χαμογελούσες;
Βγάλε τη μάσκα σου, λοιπόν και δείξε μου την ασχήμια σου! Τώρα την αντέχω. Αντέχω να σ’ ακούσω να παραδέχεσαι πως είσαι όπως τόσοι και τόσοι:άδειος και συναισθηματικά ανάπηρος. Τώρα αντέχω να σ’ ακούσω να μου λες, πως ο έρωτας που ζήσαμε-για σένα – δεν διέφερε και πολύ απ’ αυτόν που αγοράζουν οι τόσοι και τόσοι, αργά τη νύχτα στην Πατησίων, με το ευτελές αντίτιμο των πέντε ευρώ. Αλήθεια, ρε ψηλέ, μήπως θες ρέστα; Κοίτα με στα μάτια ρε γαμώτο και μίλα!
Μίλα μου μια φορά με αλήθεια, για αλήθειες! Τι φοβάσαι; Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς από μένα τώρα πια. Αφού δεν ελπίζω, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι . Μήπως ντρέπεσαι, ψηλέ ; Ντρέπεσαι κι εσύ για τον κούφιο κύριο με το κολαριστό πουκάμισο, που αντικρίζεις κάθε πρωί στον καθρέφτη σου; Εγώ να δεις…