Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο μόνοι που, ακόμη κι η συντροφιά του πόνου, είναι γι’αυτούς μια κάποια λύση.
Ως πότε θα τιμωρείς την καρδιά σου;
Ως πότε θα στρέφεις το όπλο σου καταπάνω της; Πόσο να αντέξει;
Ως πότε η αυγή σου θα μυρίζει θάνατο;
Δεν κατάλαβες ακόμη ότι η αληθινή αγάπη δεν μυρίζει πόνο, μήτε κραυγή, μήτε εγκατάλειψη;
Δεν κατάλαβες ακόμα ότι η αληθινή αγάπη δεν τιμωρεί;
Δεν κατάλαβες ακόμα ότι η αληθινή αγάπη δεν οσμίζεται εγωισμό;
Κι αυτό μόνο όσοι αγάπησαν αληθινά το ξέρουν.
Μην σε ξεγελάει η αντιφατικότητα κάποιων που θαρρούν ότι αγάπησαν πολύ, καθώς στα χέρια τους κρατούσαν απ’το πρωί το μαχαίρι.
Ονόμασαν τον πόθο τους αγάπη και λίκνισαν τις κραυγές τους δίπλα σου.
Κι εσύ που τόσο το ονειρεύτηκες, μετέτρεψες τον πόθο σε αγάπη.
Μα μην γελιέσαι, όταν ο πόθος σπαράζει, φοβίζει.
Φοβίζει αυτούς που δεν μπόρεσαν να βγάλουν την κραυγή απ’την ψυχή τους και την σέρνουν μέσα στους πρόσκαιρους κι ανάλατους οργασμούς.
Έτσι για να γεύεται κι ο πόθος λίγη αγάπη.
Μην γελιέσαι!
Όταν μιλάμε για “σχεδόν” σχέσεις, μιλάμε για ολόκληρη μοναξιά και το ξέρεις καλά.
Ένα τίποτα είναι καλύτερο από ένα σχεδόν, ένα μισό, ένα ανάλατο λιγάκι.
Κι αυτό το λιγάκι κρύβει μοναξιά, κρύβει οδύνη, γι’αυτό και πονάς συνέχεια.
Χτύπα λοιπόν την γροθιά σου στο μαχαίρι και σκίσε τον πόνο στα δύο, στα τρία, στα χίλια κομμάτια.
Εσύ μόνο μπορείς να το κάνεις και κανείς άλλος, γι’αυτό μην γελιέσαι.
Σταμάτα επιτέλους να γελάς τον εαυτό σου ρε διάολε.
Αν φοβάσαι να αφεθείς, πώς θα μάθεις να πετάς;