Γράφει η Nubes
Ήσουνα κλέφτης έρωτας.Ήσουν αέρας κι ήμουνα σύννεφο! Κι η ταχύτητα της πορείας του αέρα είναι αυτή που καθορίζει και το σχήμα που παίρνουν τα σύννεφα. Αυτή η τρελή κι ανεξέλεγκτη πορεία σου ήταν που καθόρισε τους ρυθμούς που ακολούθησε κι η δική μου πορεία. Το χρώμα και το σχήμα που πήρε η συννεφένια όψη πάνω από την ρόδινη μέχρι τώρα, ήσυχη και χαλαρή ζωή μου.
Ήξερες όμως έρωτα ότι μπήκες σ’ αλλουνού τα χωράφια και διεκδίκησες κάτι που δεν σου ανήκε.
Αλήθεια όμως οι άνθρωποι είναι ιδιοκτησίες κανενός; Δεν ανήκω σε μένα και στα όνειρα μου; Όλο αυτό έρχεται όμως και συγκρούεται με εκείνο το, “έσονται οι δύο εις σάρκαν μιαν” μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος! Ή ένας κλέφτης έρωτας…
Και μπαίνεις σ’ ένα επικίνδυνο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που σου προκαλεί φόβο και ταυτόχρονα σ’ εξιτάρει, σε στέλνει στους εφτά ουρανούς!
Μα τα επικίνδυνα παιχνίδια έχουν και τις επιπτώσεις τους! Γιατί ο χαμένος, όσο κι αν εγώ νομίζω ότι ξεμπέρδεψα καθαρά και τίμια μιλώντας στα ίσα, δεν είπε ακόμη την τελευταία του λέξη! Δεν αποδέχεται την ήττα. Ίσως ο αντρικός εγωισμός, ίσως η ανθρώπινη αδυναμία για εκδίκηση, ίσως πάλι η πληγωμένη αγάπη που μάτωσε, πόνεσε αλλά δεν έσβησε κι έμεινε να σιγοκαίει και να παλεύει με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο!
Να παλεύει να πάρει πίσω αυτό που θεωρεί ότι του ανήκει, ότι του έκλεψαν και μ’ αυτό να ανακτήσει και πάλι την ευτυχία του, να ξαναχτίσει τα διαλυμένα του όνειρα ή τα διαλυμένα μας όνειρα… “Amantes amentes” λέει ένα λατινικό ρητό. Οι ερωτευμένοι είναι τρελοί! Ακριβώς αυτό ήμασταν εγώ κι ο κλέφτης έρωτας μου… Δεν υπολόγισα, δεν μέτρησα συνέπειες, απλά φυσούσε ο αέρας του έρωτα και το σύννεφο μου έπαιρνε ροδοκόκκινα χρώματα απ’ τις ακτίνες του ήλιου και έφτιαχνε μια κατακόκκινη καρδιά! Μόνο για σένα έρωτα…
Γιατί η άλλη όψη μου είχε ένα γκρίζο μουντό χρώμα που εγκαστάθηκε μόνιμα πάνω απ’ τα αγαπημένα μέχρι τώρα πρόσωπα μου και σκορπούσε ψιχάλες κι όλο σκοτείνιαζε, προμηνύοντας την καταιγίδα που θα ξεσπούσε! Επειδή τρελοί δεν είναι μόνο οι ερωτευμένοι αλλά κι οι πληγωμενοι κι οι προδομένοι! Στην αρχή έρχεται το μούδιασμα, το ξάφνιασμα, η άρνηση και η προσπάθεια να επανέλθουν τα πράγματα στην αρχική τους κατάσταση. Να σε κάνουν να ξυπνήσεις, να καταλάβεις το λάθος σου και να ξαναγυρίσεις πίσω μετανοιωμένη.
Βλέποντας όμως τα γεγονότα να τρέχουν, τον άνθρωπο τους να απομακρύνεται και να παίρνουν μια πορεία ανεπιστρεπτί ξυπνά το θηρίο μέσα τους. Και ξαφνικα βρίσκεσαι σε μια εμπόλεμη κατάσταση! Κάπου εδώ ξεκινά το συννεφάκι να αραιώνει και να προσπαθεί να αντισταθεί στην τρελή πορεία του ανέμου… Γιατί και τα σύννεφα φοβούνται! Όχι τις καταιγίδες, όχι!
Εξαλλου τι είναι μια καταιγίδα μπροστά στο ξέσπασμα ενός πληγωμένου ανθρώπου που τυφλωμένος από μίσος και εκδίκηση έχει θολώσει και λειτουργεί μόνο με το κτηνώδη ένστικτο του; το είδα εγώ το θολωμένο σου το βλέμμα και φοβήθηκα! Και παρεκάλεσα σε ότι πιο ιερό είχαμε μαζί μην μου πειράξεις τον έρωτα… Κι ας ήταν κλέφτης κι ας σε κατάστρεψε!
Εξάλλου δεν είχε μόνο αυτός μερίδιο ευθύνης. Και σένα έρωτα σε προειδοποίησα μα το πήρες αψήφιστα! Κι ας έρθουν και στρατιές, σειρήνες και φωτιές και ας λιώσουν τα φτερά λόγω φιλιού, κι ας με βρει παγωνιά κελιού. Αυτό μου είπες! Κι εκτόξευσες κι εσύ αμυνόμενος τις απειλές σου! Πήρες θέση άμυνας και περίμενες να αντεπιτεθείς. Μην τον πειράξεις έρωτα, αυτός είναι η αγάπη… Εμένα πολεμάτε έτσι! Κοιμήσου εδώ, μου λες, αλλού μην πας θέλω να δω ποιόν θες, ποιόν αγαπάς! Είμαι εγώ αγέρας, κλέφτης έρωτας, στόχος είμαι σφαίρας… Και μου βάζεις διλήμματα! Μα εγώ είμαι μονάχα ένα σύννεφο και τα σύννεφα είναι σαν πούπουλο και τα διαπερνάνε τα πυρά… Στέκομαι ανάμεσα από την αγάπη και τον έρωτα αλλά δεν μπορώ να προστατέψω κανένα από τους δύο.
Πρέπει να φύγω, να εξαφανιστώ να μην σας χάσω! Μια καρδιά έχω και δεν μοιράζεται και δεν μοιράζομαι κι αν μείνω θα σας σκοτώσω και τους δύο… Μην πας ξανά εκεί, θα ψάξω για τους δυο κι ως το πρωι θα ‘χω βρει και για μας Θεό. Οχι έρωτα μου, για μας δεν υπάρχει Θεός, όσο και να κλαις, όσο και να το βλέπεις προδοσία αυτό, φεύγω για να ζήσεις!
Κι ας μην σε έχω εγώ. Αν σε παρηγορεί αυτό πλέον δεν θα με έχει κανείς! Κι αν η αγάπη προσπαθήσει και κολλήσει το ραγισμένο μας γυαλί, τα μικρά μικρά αιχμηρά κομμάτια που θα εξέχουν, σε κάθε άγγιγμα θα την ματώνουν και θα της ανοίγουνε πληγές. Επειδή το γυαλί που ραγίζει ξανακολλάει αλλά ποτέ δεν αποκτά την πρωτινή λεία του υφή!
Κι εσύ, σαν αέρας που είσαι θα συνεχίσεις να φυσάς κι εγώ σαν σύννεφο θα σ’ ακολουθώ μα δεν ξαναντονιστούνε ποτέ οι ρυθμοί μας για να μην χαθεί από τον κόσμο μου ούτε η αγάπη, ούτε ο έρωτας…
Κι αν ξαναφυσήξεις δυνατά κι αν βάλεις γι’ αλλού πλώρη μην πας σαν κλέφτης έρωτας, μην γίνεις στόχος σφαίρας…