Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.
Ήταν από αυτά τα όμορφα Αυγουστιάτικα βράδια!
Με τον πολύ αέρα και την απόλυτη ησυχία.
Αυτή την ησυχία του αέρα!
Που βουίζει ανάμεσα στις πολυκατοικίες.
Που κάνει τα δέντρα να χορεύουν.
Που βουίζει και νιώθω την παρουσία σου.
Σαν να ήθελες να έρθεις!
Σαν να ήρθες!
Η ησυχία χάλασε απο τον ήχο του τηλεφώνου.
Ήταν η φωνή σου!
Αυτή η γλυκιά, βαριά και διαπεραστική όπως πάντα φωνή σου.
Η δικιά σου!
Στα αυτιά μου ήχησε σαν το βουητό του αέρα!
Σε άκουσα.
Ερχόσουν!
Με ήθελες είπες!
Να ερθω δίπλα σου.
Μόνο εγώ υπήρχα μου είπες!
Μέσα σε τόσο κόσμο και ήσουν μόνος…
Ένιωθες μόνος.
Μα ήμουν πάντα εκεί.
Δίπλα σου. Το ήξερες.
Πως είναι δυνατόν να νιώθεις μόνος.
Πως;
Ο αέρας έγινε πιο δυνατός.
Σαν να ήθελε να με φέρει πιο γρήγορα κοντά σου.
Μα ήταν για να πάρει τον πόνο σου και να φέρει εμένα κοντά σου.
Οι κινήσεις βιαστικές και χαμένες.
Το βήμα γρήγορο και με την βοήθεια του αέρα ακομα πιο ταχύ.
Τα μαλλιά μου ανάκατα. Όπως σου άρεσαν.
Ακόμα και σε αυτό με βοήθησε!
Η βοήθεια του άερα πολύτιμη.
Μια ώρα αρχύτερα θα ήμουν κοντά σου!
Για ακόμα μια φορά.
Ποτέ δεν έφταναν όσες και αν ήταν.
Ποτέ!
“Ήρθες;” ειπες.
Πως θα μπορούσα να μην έρθω;
Πως θα μπορούσα να μην σε δω;
Η καρδιά μου έτοιμη να σπάσει.
Πάντα το ίδιο συναίσθημα!
Όσο καιρός και να περάσει.
Σαν παιδάκι με σήκωσες στα χέρια σου.
Ο αέρας βοήθησε και εκεί.
Είχε έρθει για να νας φέρει κοντά.
Πάλι!
Τα χείλια σου ακόυμπησαν τα δικά μου!
Δεν μίλησες.
Μου έπιασες το χέρι και φύγαμε.
Χαθήκαμε μαζί του!
Μάζι με το βουητό του.
Ήξερες!
Πάντα ήξερες πως ήμουν εκεί.
Και ήμουν!
Και θα είμαι!
Όποτε έρχεται θα με φέρνει σε εσένα.
Ας έρθει ξανά.
Γρήγορα!
Τον περιμένω να με φέρει πάλι κοντά σου.
Να βουίζει πάλι στα αυτιά μου.
Να μου πει “σε θελω”.
Θα έρθει πάλι!
Θα έρθω πάλι Αγάπη μου!
Πάντα θα έρχομαι…
Πάντα!
LoveLetters