Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Τι γίνεται όταν κάτι δεν μπορείς να το ελέγξεις; Όταν κάποια αόρατη δύναμη με τρόπο μαγικό μαζεύει μια χούφτα αναμνήσεις και επιλέγει τι θέλει να σου δείξει; Είναι τρομακτικό πόσα πράγματα μπορεί να συγκρατήσει η ανθρώπινη μνήμη και σε χρόνο απροσδιόριστο να ανοίξει η πόρτα της συνείδησης και να παρακολουθείς ένα τρέιλερ. Τα πρόσωπα που θα δεις ίσως είναι γνωστά ή τουλάχιστον κάπου τα είχε πετύχει βιαστικά η άκρη του ματιού σου. Τα τοπία είναι επίσης γνωστά αλλά με κάτι διαφορετικό, κάτι που θυμίζει την χώρα του Ποτέ ή την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.
Ξυπνάς και σε λούζει κρύος ιδρώτας. «Τι έκανα;», «Μα γιατί να θυμηθώ κάτι τόσο μακρινό που νόμιζα πως το είχα ξεχάσει;». Ο φόβος, η ανάγκη να ερμηνεύσουμε αυτό που είδαμε μας κάνει να σκεφτόμαστε αρνητικά και να χανόμαστε σε σκέψεις άδυτες, να σκαλίζουμε αναμνήσεις προσώπων ή καταστάσεων, που πιστεύαμε πως είχαν χαθεί μέσα στον χρόνο.
Ξυπνάς, απ’ την άλλη, με ένα καλοσχηματισμένο χαμόγελο. Δεν θυμάσαι ακριβώς τι είδες αλλά χαίρεσαι. Σου έχει μείνει μία σκηνή που σε έκανε να ενθουσιαστείς και να έχεις τον κόσμο στην μικρή σου παλάμη. Αυτό είναι το στοίχημα. Στο «καλό» όνειρο δεν θυμάσαι λεπτομέρειες. Θυμάσαι μονάχα το συναίσθημα, το σκίρτημα της καρδιάς και το κρύο στις πατούσες σου. Ίσως, μόλις ξυπνήσεις, να διακρίνεις και στάλες δακρύων στα μάτια σου που δεν μπορείς να ερμηνεύσεις. Κάτι είναι κι αυτό, για να σου υπενθυμίζει ότι τα συναισθήματα αγγίζουν το σώμα και δεν μπορείς να τα κοντρολάρεις όσο θα ήθελες.
Αυτός ο κόσμος, ο κόσμος των ονείρων, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κάτοπτρο. Βλέπουμε έναν κόσμο αντεστραμμένο μέσα σε έναν καθρέφτη, έναν κόσμο που πατάει στην πραγματικότητα, αλλά δεν είναι η πραγματικότητα, έναν κόσμο που άσχετα μεταξύ τους πρόσωπα βρίσκουν ένα τρόπο να επικοινωνούν και να σε κάνουν να απορείς αν κάτι είναι σωστό ή λάθος. Ο καθρέφτης είναι ένα κομμάτι σου, είσαι το είδωλο που κοιτά πάνω του. Όταν κάτι σε βασανίζει ή σε κάνει να σκέφτεσαι ή να χαμογελάς, τρυπώνει στην έκφρασή σου και βρίσκει πέρασμα στον παράλληλο αυτόν κόσμο. Μην απορείς λοιπόν γιατί είδες ό,τι είδες. Εσύ το επέλεξες άθελά σου ή εσκεμμένα θέλησες να το δεις.
Οι παραπάνω σκέψεις είναι σκόρπιες, δεν βρίσκονται σε μια σειρά. Ο καθένας από μας επιλέγει τον τρόπο που θα διαβάσει κάθε αράδα και κάθε συναίσθημα. Τα όνειρα μπορεί να πονάνε ή να γεμίζουν κάποια κενά. Ο κόσμος προσπαθεί να τα ερμηνεύσει, έχει ανάγκη να δίνει απάντηση σε καθετί. Μην πέσεις σε αυτήν την παγίδα. Μην δίνεις τροφή στο σύμπαν για αρνητικές αλλαγές. Γίνε κύριος του εαυτού σου, δέξου το διαφορετικό, χαμογέλα!