Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Μέσα από σένα, βλέπω κομμάτια του δικού μου εαυτού.
Μέσα από τα μάτια σου, βλέπω τη δική μου μελαγχολία.
Θυμώνεις και ένα μέρος του θυμού σου είναι και δικό μου.
Χαμογελάς και αυτόματα σου χαρίζω το δικό μου χαμόγελο.
Θλίβεσαι και θλίβομαι που δεν μπορώ να σου πάρω αυτή τη θλίψη.
Όταν σπεύδεις να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο που σου ζητά βοήθεια, βλέπω τη δική μου ευσπλαχνία.
Όταν θυμώνεις για ότι θεωρείς άδικο, νιώθω τη φλέβα σου να χτυπάει στο δικό μου το λαιμό.
Όταν η θλίψη φωλιάζει στο βλέμμα σου, το φως μεμιάς σβήνει απ’ τα μάτια μου.
Όπως κάτω, έτσι και πάνω…
Όπως μέσα, έτσι και έξω…
Καθρεπτίζομαι για να μπορέσω να δω μέσα απ’ το είδωλό μου.
Στην ησυχία, στην ηρεμία, στη γαλήνη, στην σιωπή!
Χωρίς παρεμβολές και εξωτερικές ενοχλήσεις.
Εγώ με τον εαυτό μου μέσα από σένα…
Καθρεπτίζομαι…