Γράφει η Φλώρα Σπανού.
Καθόμουν στο μπαρ ενός από τα αγαπημένα μου βραδινά στέκια. Συνήθως ερχόμουν με τις φίλες μου, όμως, απόψε, προτίμησα να βγω μόνη. Είχα ανάγκη να μείνω μόνη με τον εαυτό μου. Έπινα ήδη το δεύτερο ποτήρι κόκκινο κρασί. Όλα γύρω μου ήταν όμορφα. Η ατμόσφαιρα μεθυστική. Πραγματικά μία τόσο όμορφη βραδιά δεν μπορούσα να καθίσω στο σπίτι. Άλλη μία βραδιά παρέα με τη μοναξιά; Όχι.
Καθώς περιεργαζόμουν τους γύρω μου, τις παρέες και τα ζευγαράκια τελείως απρόσμενα το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με ενός άντρα που καθόταν μόνος. Για λίγα δευτερόλεπτα μοναχά αισθάνθηκα κάτι ανεξήγητο και απροσδιόριστο. Τράβηξα απότομα το βλέμμα και κοίταξα το ποτήρι μου.
Άθελά μου, τότε, συνέβη κάτι περίεργο. Έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται ξανά έπειτα από αρκετό καιρό.
Ονειρεύτηκα πως εκείνος ο άντρας είχε σηκωθεί από την θέση του και με πλησίαζε. «Θα θέλατε να χορέψετε μαζί μου;» τον άκουσα να με ρωτάει. Το βλέμμα μου τότε αντίκρισε το δικό του. Στην αρχή δίστασα. Μα για μια στιγμή μονάχα. Το πρόσωπό του αν και τόσο ξένο μου φαινόταν παράξενα οικείο. Άπλωσα το χέρι και ακούμπησα το δικό του. Η ζεστή αίσθηση του δέρματός του προκάλεσε ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί. Το βλέμμα του τόσο μυστηριώδες, το χαμόγελό του τόσο φωτεινό. Ένιωσα να χάνομαι μέσα στην ζεστή του αύρα. « Μα τι είναι αυτό που μου συμβαίνει;» Αναρωτήθηκα για μια στιγμή μονάχα κι έπειτα άφησα τα βήματά μας να μας παρασύρουν σε ένα μαγευτικό ταγκό.
Έπειτα, ονειρεύτηκα πως ήμουν ανάμεσα σε ένα ακροατήριο που καταχειροκροτούσε τον άντρα εκείνον επάνω στη σκηνή μα εκείνος είχε μάτια μονάχα για μένα , τραγουδούσε μονάχα για μένα. Κι εγώ τον θαύμαζα. Τον απολάμβανα. Ήμουν εκεί μοναχά για εκείνον.
Μετά ονειρεύτηκα πως ήμασταν οι δυο μας σε ένα ιστιοφόρο καταμεσής μιας αγριεμένης θάλασσας κι εγώ φοβόμουν πολύ. Η καρδιά μου χτυπούσε ακανόνιστα στο στήθος μου. Τον ένιωσα να με αγκαλιάζει «Μην φοβάσαι! Εγώ είμαι εδώ για σένα» μου έλεγε. Η φουρτούνα θα περάσει αρκεί να είμαστε ενωμένοι!» Τον εμπιστεύτηκα κι όντως η φουρτούνα αμέσως καταλάγιασε.
Ονειρεύτηκα πως είχαμε πάει μαζί, ένα ταξίδι, σε ένα πανέμορφο κι εξωτικό μέρος , ζούσα μαζί του νέες μοναδικές εμπειρίες, κάθε μας στιγμή ήταν ξεχωριστή. Όλα ήταν φανταστικά. Αυτό το ταξίδι δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ.
Ονειρεύτηκα πως ο πόνος μου ξέσκιζε τα σωθικά. Μα εκείνος ήταν δίπλα μου. Φύλακας και συμπαραστάτης μου. Μου ψιθύριζε λόγια παρήγορα. «Ο χρόνος θα τα απαλύνει όλα» μου έλεγε. «Εγώ είμαι δίπλα σου. Μη φοβάσαι.»
Ονειρεύτηκα πως τρέχαμε ξυπόλητοι επάνω στην χρυσή αμμουδιά με το κύμα να σκάει στις πατούσες μας ενώ παίζαμε σαν δυο μικρά παιδιά.
Ονειρεύτηκα πως ήμασταν σπίτι μας και κάναμε πάρτι. Τριγύρω μας υπήρχαν πολλά παιδιά. Ανάμεσά τους και τα δικά μας παιδιά.
Όμως, επανήλθα ξανά στην πραγματικότητα όταν άκουσα τον μπάρμαν να με ρωτάει αν ήθελα ακόμη ένα ποτό. Αναζήτησα τρομαγμένη εκείνο τον άντρα. Δεν τον είδα πουθενά. Μία απέραντη μελαγχολία σκέπασε το πρόσωπό μου. Ήταν όλα ένα όνειρο.
Χαμογέλασα στον μπάρμαν και πάνω που ετοιμαζόμουνα να αρνηθώ ευγενικά και να φύγω έφερε εμπρός μου άλλο ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
«Είναι κρίμα να πας από τώρα στο σπίτι. Απόλαυσε τη βραδιά. Αυτό το ποτό είναι κερασμένο από μένα. Έλα, είναι κρίμα ένα τόσο όμορφο πρόσωπο να είναι θλιμμένο» αποκρίθηκε κλείνοντας μου το μάτι.
Αυτή την φορά τον περιεργάστηκα καλύτερα. Τόση ώρα δεν τον είχα προσέξει. Τον ξανακοίταξα. Είχε απόλυτο δίκιο. Δεν μπόρεσα να μην του χαμογελάσω. Τα μάτια του με προκαλούσαν. «Λες τα όνειρα να βγαίνουνε τελικά αληθινά;» σκέφτηκα ενώ τσουγκρίζαμε εύθυμα τα ποτήρια μας. Καταλήξαμε να μιλάμε σχεδόν όλο το βράδυ.
Τελικά, ήταν μία απίστευτα, παράξενη και όμορφη, μαγική βραδιά …
LoveLetters