Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Μην πεις λέξη. Δεν έχει νόημα. Ξέρω ήδη. Γνωρίζω από πριν. Η στιγμή που θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου, θα είναι κι η τελευταία μας στιγμή.
Έβλεπα από καιρό. Ένιωθα από καιρό. Ήξερα από καιρό. Ίσως νωρίτερα απ’ όσο κι εσύ ο ίδιος το κατάλαβες. Πάει καιρός που το “σ’ αγαπώ” σου είχε άλλη γεύση. Πάει καιρός που το “για πάντα” μας αντικαταστάθηκε από ατέλειωτες σιωπές.
Δίπλα δίπλα στον καναπέ, με τα βλέμματα παράλληλα κολλημένα στην οθόνη της τηλεόρασης. Σπάνια διασταυρώνονταν. Φιλιά πεταχτά για καλημέρα. Χείλη που σπάνια αγγίζονταν για περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο. Ανούσια συνήθεια. Πλάτη με πλάτη στο κρεβάτι. Δύο κορμιά ξαπλωμένα παράλληλα, που ελάχιστα ένιωθαν την ανάγκη να ενωθούν. Σπάνιες άνευρες, διεκπεραιωτικές διαδικασίες.
Θέμα χρόνου ήταν, μάτια μου. Το ήξερες και το ήξερα κι ας δειλιάζαμε να το ξεστομίσουμε. Θέμα χρόνου κι ας αρνούμασταν να το δεχτούμε, βυθισμένοι κι οι δυο στην ασφάλεια που μας παρείχε η ρουτίνα μας.
Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε. Δεν υπήρχε επιστροφή. Απ’ την στιγμή που το βλέμμα σου συνάντησε το δικό μου και δεν υπήρχε πια η ζεστασιά της αρχής. Απ’ την στιγμή που η αγκαλιά μου έπαψε να είναι για σένα καταφύγιο για κάθε καταιγίδα. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε. Ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και να που φτάσαμε στο μηδέν…
Δεν ήταν εύκολο. Δεν είναι εύκολο. Θέλει δύναμη και θάρρος να πεις αντίο, όταν αγαπάς. Όταν όμως ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα, που ανήκει πια μονάχα στο παρελθόν, η ειλικρίνεια είναι ο μόνος δρόμος, για να μην μισηθούν δυο άνθρωποι.
Η στιγμή που θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου, θα είναι κι η τελευταία μας στιγμή. Λίγο πριν φύγεις, λίγο πριν χαθούμε, κάνε μου μόνο μια τελευταία χάρη. Πες μου ένα παραμύθι ακόμη, ν’ αποκοιμηθώ…