Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Και τώρα που τα έκανες όλα ξεκάθαρα, τι θες;
Να σου πω πως σε συγχωρώ;
Να σου πω πως δεν πειράζει;
Να σου πω πως δεν με πόνεσε επειδή εσύ ήσουν λέει ξεκάθαρη από την αρχή;
Μαλακίες κορίτσι μου.
Κανείς δεν μπλέκει για να χάσει.
Κανείς δεν ερωτεύεται για να μείνει μόνος.
Κανείς δεν διεκδικεί για να απολαύσει στο τέλος μια φιγούρα να απομακρύνεται. Ξανά.
Ναι, στα ίσα με έπαιξες.
Δεν υποσχέθηκες, δεν ζήτησες, ίσα ίσα.
Έδωσες.
Έδωσες απλόχερα, από το τίποτα σου.
Λίγο από το τίποτα κι ήταν αρκετό.
Κι εγώ στα ίσα σε έπαιξα.
Δεν υποσχέθηκα, έκανα.
Δεν ζήτησα, έδωσα κι ας αρνήθηκες να πάρεις.
Και τώρα, ένα χαμόγελο και μια αποχώρηση.
Χωρίς άλλη εξήγηση.
Έτσι απλά, γιατί γουστάρεις τη μοναξιά σου κι όλους τους τοίχους που έχεις υψώσει.
Είσαι χτισμένη μέσα σου, σου είπα μια μέρα και χαμογέλασες.
Ναι, από τα τελευταία σου τσακισμένα κομμάτια, αυτό που έχτισες, είναι αδιαπέραστο, κι εγώ δεν μπορώ να σπάσω άλλα κομμάτια μου πάνω στον τοίχο σου.
Κρίμα κορίτσι μου..