Αντέχω, δες με.. αντέχω ακόμα.. ανάμεσα σε εφιαλτικές ημικρανίες και δυνατά παυσίπονα, τη μια βουλιάζοντας σε χάπια και αλκοόλ και την άλλη γελώντας με το ζόρι, αντέχω..
Αντέχω, υπομένω, περιμένω και συχνά επιμένω.. Έτσι, απλά.
Υπάρχω, μα δεν ζω. Έτσι, απλά.
Αναπνέω από συνήθεια, κοιτάζω στο κενό και παλεύω αδιάκοπα για ένα μόνο πράγμα.. να πάψω να λυπάμαι τον εαυτό μου.
Ξέρεις κάτι; κουράστηκα να απολογούμαι για όσα είμαι και για όσα δεν είμαι.
Κουράστηκα να προσπαθώ για κάτι που φαντάστηκα μόνη μου.
Με εξουθενώνει η ιδέα ότι παλεύω για κάτι απραγματοποίητο.. κάτι που πίστεψα τόσο πολύ και αποδείχτηκε αβάσιμο, ανέφικτο.
Το μυαλό μου, ήδη σαστισμένο, δεν μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο μηχανικά.. βάσανο η σκέψη, με γδέρνει με χειρουργική μαεστρία.
Ένα θολό τοπίο το κεφάλι μου, ένα άγονο έδαφος, που το μόνο που φυτρώνει εκεί μέσα είναι η αμφιβολία και ο φόβος. Έχω ξεχάσει το όνομά μου, δε θυμάμαι ούτε κι αυτό πια.
Η ανασφάλεια ταΐζει την απαξίωση της ύπαρξής μου και μου καίει τη λογική.
Κι όμως, αντέχω, μέσα σε αυτό το κώμα, κάπου κάπου, κινείται κάποιο μέλος μου, σπασμωδικά, αναίτια.
Πόσο ακόμα; Μέχρι το τέλος.
Και είναι κοντά. Καλή σου νύχτα.
Κουράστηκα να προσπαθώ για κάτι που για σένα δεν υπήρξε ποτέ..
