Γράφει η Βάλια Κ.
Ένα βράδυ ακόμη στα τόσα που πέρασαν, που έγιναν εβδομάδες μήνες χρόνια αλλά η ανάμνηση του παραμένει ίδια. Την ημέρα ξέρει να κρύβεται πίσω από το τρέξιμο της καθημερινότητας που δεν αφήνει το μυαλό να ξεφύγει, μόλις πέσει όμως το σκοτάδι κάνει την εμφάνιση της σαν μια καλή φίλη που ήρθε ξανικά να σου κάνει παρέα και να θυμηθείτε τα καλά και τα άσχημα εκείνης της πληγής που έχεις μέσα σου και έχει το όνομα του.
Αρκετά τα ίσως και τα γιατί που γυρνάνε στο μυαλό σου, τα παράπονα που δε πρόλαβες να πεις στο άκουσμα του επιθέτου που έβγαινε από τα χείλη του κάθε φορά που πήγαινες να μιλήσεις για ότι σε στεναχωρούσε. «Παραπονιάρα μου» σε έλεγε κ εσύ χανόσουν μέσα στο αυτό του «μου» που σου φαινόταν τόσο γλυκό και ξεχνούσες τα πάντα στο λεπτό. Πέρασε ο καιρός, το «μου» πλέον το ακούς από άλλα χείλη και όμως σου φαίνεται τόσο διαφορετικό σαν να έχει χάσει τη δύναμη του.
Θυμώνεις μέσα σου για την αποδοχή σου στα όσα ειπώθηκαν από εκείνον, χωρίς να αντιδράσεις σαν να δέχτηκες μια σφαίρα που περίμενες από καιρό και ήξερες τον δράστη. Ξέρεις καλά ότι όποιος θέλει να σώσει κάτι παλεύει ακόμη και στα τελειώματα, άλλο ένα πιστεύω σου που καταρρίφθηκε αφού η σιωπή του πριν πάρει την απόφαση έκανε εκκωφαντικό θόρυβο στα αυτιά σου, κάτι σαν προμήνυμα σε συνδιασμό με το άδειο του βλέμμα όταν σε αντίκριζε.
Ο θυμός σου για εκείνον και την συμπεριφορά του έχουν γίνει εμπόδιο στη ζωή σου. Το ξέρεις το αναγνωρίζεις ότι ακόμη δε το έχεις ξορκίσει. Προσπαθείς να κρύβεσαι πίσω από δήθεν χαμόγελα, ότι εσύ προχωράς και την ατάκα «Περασμένα ξεχασμένα και όλα καλά». Φαίνεται όμως η πληγή που δεν έχει κλείσει κάθε φορά που συναντιόσαστε δήθεν τυχαία στο ίδιο μαγαζί που είχατε γνωριστεί και το γιατί είναι έτοιμο να πεταχτεί από τα χείλη σου από μόνο του μπας και σε βοηθήσει να λυτρωθείς.