Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
“Κι όμως θα μπορούσαμε”..
Γυρνάει αυτή η φράση στο μυαλό μου τον τελευαταίο καιρό. Έτσι τυχαία, την είχες ξεστομίσει εκείνο το ξημέρωμα, χρόνια πριν, όταν πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο.
Ξημερώματα, σε μια πόλη που κοιμόταν ανέραστα από καιρό.
Σε ζωές ξεχασμένες, σε επιθυμίες ευνουχισμένες κι εσύ με ένα χαμόγελο, σε εκείνη την προβλήτα, με μια μπύρα στο χέρι και μια σιωπή που δεν ήταν αμήχανη.
Κι όμως θα μπορούσαμε, έγραψα χθες στο μήνυμα που δεν σου έστειλα.
Και πονάει αυτό το γαμημένο “θα μπορούσαμε..”
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Ότι θα μπορούσαμε. Όλα αυτά που τώρα τα μπορείς με έναν περαστικό, θα μπορούσαμε, γαμώτο!
Ήσουν ο πήχυς και το μέτρο σε όλα όσα είχαν σημασία.
Ήσουν το κριτήριο σε πολλές αποφάσεις κι όλα αυτά ερήμην σου.
Γιατί άφησα τον καιρό να μετράει νομίζοντας πως μετράει υπέρ μου.
Σε άφησα να κάνεις τους κύκλους σου, γιατί κράτησα αυτό το “κι όμως θα μπορούσαμε”..
Μέχρι που ο χρόνος τελείωσε αλλά ξέχασες να μου το πεις.
Μέχρι που το ύφος σου, ο τρόπος σου, όλα εκείνα που ξέρω να διαβάζω σε εσένα, είπαν “δεν μπορούμε..”
Και γαμώτο σου, ανέβασες τον πήχυ, λίγο ακόμα!
Γαμώτο σου..