Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Στην παιδική μας ηλικία, τα πολλά κηρύγματα και οι υπερβολικές συμβουλές, μας οδηγούσαν στο να διστάζουμε πολλές φορές να μπαίνουμε στις παρέες γιατί δεν ξέραμε αν θα αρέσουμε. Δεν ήμασταν σίγουροι αν θα μας ενέκριναν, αν ήμασταν αυτό που ήθελαν. Από μικροί ακούγαμε πως πρέπει να είμαστε αρεστοί στους άλλους, να προσέχουμε τι θα πει ο ένας, τι θα πει ο άλλος!
Έτσι μάθαμε να μην εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε, να μην είμαστε ο εαυτός μας. Σημασία είχε τι θα πει ο περίγυρος. Η απόρριψη ήταν πολύ βαριά και μας οδηγούσε στην απομόνωση. Ήταν ένας εφιάλτης, ένα σκοτάδι που μας κατάπινε! Προσπαθούσαμε να την αποφύγουμε και κάναμε πράγματα που δεν ταίριαζαν στον χαρακτήρα μας. Η απόρριψη υπήρχε και θα υπάρχει σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Την έχουμε εισπράξει αλλά και την έχουμε αποδώσει. Δεν είναι, εννοείται, επιθυμητή από κανέναν γιατί πληγώνει την αυτοπεποίθηση, οδηγεί σε παραίτηση, δημιουργεί ανασφάλεια και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Μεγαλώνοντας λοιπόν καταλάβαμε ότι, ναι μεν είναι φυσιολογική και επιθυμητή η αποδοχή μας από τους άλλους αλλά εξίσου φυσιολογική είναι και η μη είσπραξή της! Δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους, ούτε να ταιριάζουμε με όλους, ούτε να μας αποδέχονται όλοι πάντα και παντού.
Δε σημαίνει ότι οι άλλοι είναι οι “κακοί” και εμείς οι “καλοί”. Υπήρχαν και θα υπάρχουν λόγοι αντικειμενικοί και υποκειμενικοί που θα εξηγούν την απόρριψη! Δε χρειάζεται να αλλάξουμε χαρακτήρα για να αρέσουμε στους άλλους. Κρατάμε τον εαυτό μας και αλλάζουμε ή περιορίζουμε από τη ζωή μας ανθρώπους που δε μας θέλουν όπως είμαστε. Μήπως να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά; Δηλαδή όχι αν αρέσουμε εμείς σε αυτούς αλλά αν αρέσουν αυτοί σε εμάς; Ας το κάνουμε για μας!