Γράφει η Γεώρα
Θα ήθελα κάποια στιγμή να με κοιτάξεις στα μάτια.
Να με κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια και να μου πεις πως μ’ αγαπάς!
Κι ας είναι ψέμα!
Να μου χαμογελάσεις και να φωτίσει η κόλασή μου.
Κι ας είναι ψέμα!
Να με πάρεις αγκαλιά σαν να είμαι ο πιο πολύτιμος άνθρωπός σου.
Κι ας είναι ψέμα!
Να μου χαρίσεις το πιο όμορφο ξημέρωμα της ζωής μου.
Κι ας είναι ψέμα!
Και το βράδυ να μαγειρέψουμε μαζί, να χορέψουμε σαν ερωτευμένοι, να γελάσουμε σαν παιδιά, να με φλερτάρεις σαν την πρώτη φορά.
Κι ας είναι ψέμα!
Και στο τέλος θα ήθελα να με φιλήσεις(!) κόβοντάς μου την ανάσα από τη λαχτάρα, όπως τότε που φίλησες πρώτη φορά, με εκείνη τη σπίθα φόβου και επιθυμίας, να με κρατήσεις μέσα σου, σαν να τελειώνει ο κόσμος.
Κι ας είναι ψέμα!
Θα ήθελα να ζήσω για λίγο μέσα στο ψέμα, προτού η πραγματικότητα μας επιβεβαιώσει πως μας νίκησε.
Θα ήθελα να ζήσω για λίγο μέσα στο ψέμα, μιας ερωτευμένης και ενός ερωτευμένου που τελικά τα καταφέρνουν.
Που όσα λέει η ποίηση,- ναι(!) γι’αυτή την τόσο δυνατή αγάπη- αυτοί καταφέρνουν και τη ζουν, έστω και για ένα λεπτό, σε ένα ηλιοβασίλεμα ή σε μια ανατολή, πιασμένοι χέρι – χέρι με την ελπίδα στα μάτια και ένα χαμόγελο στα χείλη πως νίκησαν τον χρόνο και κατάφεραν να ζήσουν μαζί!
Κι ας είναι ψέμα!
Μπορώ να αντέξω τις μέρες που θα έρχονται, κι ας μοιάζουν σαν ψέμα, αν καταφέρω έστω και μέσα σε ένα ψέμα να αγγίξω μαζί σου ουρανό!
Και ξέρεις γιατί θα μπορώ να αντέξω ;
Γιατί τις πιο φωτεινές μέρες μου τις έζησα μαζί σου! Και αυτό δεν είναι ψέμα.
Γράμμα μιας ερωτευμένης ονειροπόλας, προς τον άνθρωπό που εξαιτίας του, ένιωσε για πρώτη φορά την καρδιά της να φτερουγίζει!