Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Εδώ εγώ, αλλού εσύ και στη μέση ένα τεράστιο χάσμα.
Αλλού εγώ, εδώ εσύ και στη μέση πάντα μία λάθος στιγμή.
Τα πάντα φώναζαν πως εμείς οι δυο δεν θα λειτουργήσουμε ποτέ, πως εμείς οι δυο θα είμαστε πάντα λάθος ο ένας για τον άλλο, πάντα κάτι πήγαινε στραβά, πάντα κάτι δεν λειτουργούσε.
Είχα επιλέξει τόσο έντονα να αγνοώ όλες εκείνες τις τεράστιες κόκκινες σημαίες που είχαν εμφανιστεί μπροστά μου από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα που πλέον δεν τις έβλεπα καν. Είχες επιλέξει κι εσύ να το ζήσεις και δεν σε ενδιέφερε κάτι άλλο.
Μα πάντα, πάντα ανάμεσά μας κάτι πήγαινε τραγικά λάθος. Ποτέ δεν συμβαδίζαμε.
Ήμασταν πάντα ασυγχρόνιστοι, εσύ πήγαινες με βήμα αργό, νωχελικό και εγώ έτρεχα μπροστά χωρίς να σκέφτομαι αν με έχεις προφτάσει.
Ήμασταν πάντα μία λάθος στιγμή στον χρόνο, δύο ζωές που δεν έπρεπε ποτέ να συναντηθούν. Δύο μοίρες που δεν έπρεπε ποτέ να ταιριάξουν. Τα μάτια μας συναντήθηκαν τις πιο λάθος στιγμές, τα αστέρια μας ευθυγραμμίστηκαν σε τόσο λάθος χρόνο.
Δεν μπορούσες και δεν μπορούσα. Ήθελα και εσύ ξαφνικά σταμάτησες να θέλεις και όταν πια ήθελες εσύ εγώ είχα φύγει χιλιόμετρα μακριά.
Εμείς οι δύο ήμασταν πάντα μία λάθος στιγμή μέσα στο χρόνο, δυό ψυχές που συναντήθηκαν κατά λάθος, δέθηκαν από λάθος και συνέχισαν να ζουν μέσα στα λάθη.
Σε αγάπησα και με αγάπησες κι ας ήμασταν μονάχα ένα μοιραίο λάθος.