Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Σε ερωτεύτηκα και στο έδειξα. Με πλησίασες και ήθελες να με κάνεις δική σου. Απλά δεν είχα καταλάβει αν με ήθελες δική σου για μια στιγμή ή για περισσότερο.
Τελικά ξεκίνησε από μια στιγμή και κατέληξε σε μια μακροχρόνια σχέση. Η πρώτη σου μακροχρόνια σχέση όπως μου είχες πει. Μια σχέση όμως στην οποία ένιωθα πως αγαπώ και για τους δυο μας. Πως μόνο εγώ είχα να προσφέρω τρυφερότητα, φροντίδα, κατανόηση… Πάντα τα έβαζα με μένα, ότι κάτι δεν κάνω εγώ σωστά, ότι εγώ τα παίρνω στραβά, ότι κάτι σου λείπει, ότι κάπου φταίω.
Κάθε φορά που σε ρωτούσα μου έλεγες ότι είναι η ιδέα μου και ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας σου, αλλά με αγαπάς. Θέλοντας και μη σε πίστευα. Δε μπορούσα να κάνω και αλλιώς.
Ώσπου ήρθε η μέρα της αποκάλυψης. Αποφάσισες να πεις την αλήθεια, αν και λίγο αργά το θυμήθηκες. Τώρα σε πιάσανε οι τύψεις;
Ήσουν μαζί μου για την κοινωνική μου θέση και για να καλύπτω τα κενά σου. Τα όποια κενά μπορεί να είχες.
Έλεγες πως με αγαπάς. Έλεγες πως σου λείπω όταν δεν ήμουν κοντά σου. Έλεγες… Δεν έκανες όμως…
Πόσο εύκολα χρησιμοποιούν τις λέξεις μερικοί άνθρωποι. Χωρίς να ξέρουν τη σημασία τους, χωρίς να δίνουν βάση στο τι λένε. Λόγια όμορφα, λόγια απλά για να δημιουργούνται όμορφες αλλά ψεύτικες στιγμές.
Εγώ βλέπεις σου παρείχα ασφάλεια, σιγουριά, αφοσίωση και στοργή.
Ακόμα κι αν σου τα παρείχα όλα όμως πάντα άδειος παρέμενες γιατί πολύ απλά ποτέ σου δεν ήσουν ερωτευμένος μαζί μου.
Μόλις κατέστρεψες μια καρδιά. Την δική μου γιατί εγώ ζούσα το παραμύθι που μου πλάσαρες τόσα χρόνια αλλά να σου πω κάτι;
Έγινες πολύ λίγος στα μάτια μου γιατί είχες το θράσος να παίξεις με μια ζωή για να είναι καλυμμένο μονάχα το εγώ σου.
Τα περισσότερα που έχω να πω σε ένα ανθρωπάκι σαν εσένα είναι ότι εγώ τουλάχιστον ένιωσα και ήμουν γεμάτη από αγάπη. Άγνωστη λέξη για σένα.
Σε λυπάμαι που τόσα χρόνια δεν έχεις νιώσει πως είναι να αγαπάς κάποιον.