Γράφει ο Nickolas M.
Τελικά δεν ήταν γραφτό. Δεν μας βγήκε. «Δεν ήταν το timing» που λένε και στο χωριό μου.
Ίσως είναι αυτό που λες, ότι παραείμαστε ισχυροί χαρακτήρες και δεν βγαίνει έτσι. Κάποιος από τους δυο πρέπει πού και πού να κάνει πίσω, κάποιος από τους δύο να θέλει λιγότερα – και λιγότερο – κάποιος να υποχωρεί συχνότερα, να υπάρχει τέλος πάντων ένα «αφεντικό».
Μόνο που εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές κι όχι για άψυχες και απρόσωπες εταιρείες. Δεν υπάρχουν πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι. Υπάρχουν δύο που (καλό θα ήταν να) γίνονται ένα. Ψυχή και σώμα. Αλλιώς δεν…
Εγώ πάλι λέω ότι δεν θέλαμε το ίδιο. Κάποιοι απλά θέλουν τον άνθρωπο και μόνο. Το σώμα, την ψυχή, τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα. Άλλοι θέλουν το «πακέτο». Τον περίγυρο, το status, την «αναβάθμιση» που σου προσφέρει να είσαι μαζί του/της. Την προοπτική ίσως.
Αλλά για ποια προοπτική μιλάμε όταν δεν ασχολείσαι με την ψυχή του; Τις ανάγκες του; Τα θέλω του; Και αν είναι αδιάφορος και παρτάκιας, εντάξει. Αν πριν σου ζητήσει, όμως, έχει ήδη δώσει; Αν πριν καν ζητήσεις, έχει ήδη κάνει; Αν σκέφτεται πριν από σένα για σένα; Δεν αξίζει τον κόπο τότε; Αλλά τί σου λέω τώρα…
Ίσως λες σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν να είμαστε μαζί. Ίσως στην επόμενη ζωή. Παρηγοριά στον άρρωστο, λέω εγώ. Άλλωστε δεν πιστεύω σε άλλες ζωές, μία είναι η ζωή κι είναι εδώ και τώρα.
Αλλά στο εδώ και στο τώρα σου μάλλον δεν χωράω. Δεν βλέπεις την «προοπτική», μάλλον. Κάνε τις επενδύσεις σου λοιπόν και σου εύχομαι – όχι ότι το βλέπω, αλλά και πάλι ποιος είμαι εγώ να πω – να αποδώσουν. Θα κάνω κι εγώ τις δικές μου.
Κι ίσως σε εκείνη την επόμενη ζωή που λες, να ξανασυναντηθούμε. Και πίνοντας ένα ποτήρι κρασί – ελπίζω τουλάχιστον στην επόμενη ζωή να υπάρχει κρασί! – να δούμε ποια από όλες απέδωσε. Αν απέδωσε…