Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
“Φεύγω”, σου είπε.
Κι έφυγε.
Δεν κοίταξε πίσω.
Δεν άφησε ίχνη.
Κι έμεινες εσύ να αναρωτιέσαι, αν θα καταλάβει ποτέ ότι απλά εσύ τον άφησες να φύγει.
Κι ήταν ο χωρισμός “αναίμακτος” και σιωπηλός.
Είναι που η λογική σού έδωσε πολλά επιχειρήματα για να τον διώξεις.
Δεν ήταν κατάλληλος για σένα, λέει.
Οι διαφορές σας ήταν αγεφύρωτες, σου είπε.
Ο εγωισμός και των δύο είχε τα ηνία της σχέσης σας, σου τόνιζε.
Κι εσύ όλα αυτά τα ζύγιασες.
Τα σκέφτηκες. Τα μέτρησες. Και τον άφησες να φύγει.
Όμως θα σε ρωτήσω. Την καρδιά σου την υπολόγισες; Μήπως τη φίμωσες σε μια γωνιά και δεν ακούς τα ουρλιαχτά της;
Και αν δεν είναι η καρδιά που φωνάζει, τότε τι είναι;
Μήπως η περίσσεια αγάπη που του είχες και αυτή του άνοιξε την πόρτα να πετάξει μακριά για να μη δυστυχήσει κοντά σου;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι την εντολή την έδωσες εσύ.
Και έφυγε. Και δεν ξαναγύρισε.
Δεν το πάλεψε. Άρα καλά έκανες.
Σφάλισε την πόρτα τώρα και χωρίς καμία αμφιβολία σήκωσε ευθαρσώς το βλέμμα ψηλά και κοίτα μπροστά.
Ψάξε για άλλα. Πιο σημαντικά.