Γράφει η Λιάνα
Δε με πειράζει που έπαψα να πιστεύω στα μεγάλα λόγια και στις ατέλειωτες υποσχέσεις. Ούτε και η μοναξιά που τελικά είναι αγαπημένο και αναπόσπαστο κομμάτι μου.
Δε μου λείπουν οι ενθουσιασμοί χωρίς ουσία, το πλήθος δήθεν φίλων, που στο τέλος χάνονται άξαφνα, ούτε οι ψεύτικοι έρωτες, που απλά ταλαιπωρούν τη ψυχή.
Δε φοβάμαι τη σιωπή, όταν θέλω ανασύρω τις μνήμες μου και τη γεμίζω αγαπημένους ήχους, γέλια, φωνές. Δε φοβάμαι πια τις νύχτες που αργεί υπερβολικά να έρθει το ξημέρωμα και καταπιάνομαι με τα γιατί απ’ το παρελθόν, τα υπεραναλύω και γεμίζω τασάκια με αποτσίγαρα.
Αυτό που πραγματικά με τρομάζει είναι ο εαυτός μου. Που μέρα με τη μέρα, αγαπά όλο και πιο πολύ τη μοναχικότητα που επέλεξα. Που απολαμβάνει όλο και πιο λίγες παρουσίες πλάι του. Που έχει γίνει αυστηρός, με ξεσπάσματα και ακραίες αντιδράσεις.
Κι αν σε κάτι ελπίζω, βαθιά, κρυφά, μέσα μου, είναι να βρεθεί κάπου στο μέλλον, ένα χέρι που θα μπορέσει να με τραβήξει έξω απ’ αυτή τη συνειδητή αποχή απ’ όλους και απ’ όλα. Ένας άνθρωπος πού δε θα ρωτήσει πολλά, δε θα ψάξει για απαντήσεις, απλά θα σταθεί τόσο πολύ κοντά μου, που η παρουσία του θα αρχίσει σιγά σιγά να μαλακώνει το βλέμμα μου, θα αρχίσει να ξανακούγεται η καρδιά μου, σε γνώριμο μοτίβο κι ίσως θα μπορέσω να θυμηθώ τι σημαίνει να εμπιστεύεσαι και να αφήνεσαι. Ίσως να ξανακάνω και όνειρα, ποιός ξέρει;
Είναι κουραστική η ζωή σε αδράνεια. Χάνω ολόκληρα διαστήματα της. Και περνώντας ο καιρός καταλαβαίνω πως συχνά γίνομαι απλός θεατής. Έπαψα να πρωταγωνιστώ, να διεκδικώ. Μονότονη στασιμότητα.
Γι αυτό και παλεύω κάθε μέρα που περνάει και πιο δυνατά, με μεγάλη ομολογώ δυσκολία, να κρατάω μέσα μου ζωντανή και αληθινή την εικόνα κάποιου, γνωστού; – αγνώστου; – που θα με ξυπνήσει απ’ αυτόν το λήθαργο και θα έχει το κουράγιο πρώτα να με αντέξει και μετά να με μάθει τα βήματα του “ζω”, απ’ την αρχή.
Είναι, αλήθεια, ανάγκη μου πια να ξαναμπώ στο παιχνίδι της πραγματικότητας, να ξαναζήσω, να ξαναρισκάρω και περισσότερο απ’ όλα να ξανανιώσω… Ξεχρέωσα με το παρελθόν…