Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Για όλες εκείνες τις στιγμές, που έπρεπε να βάλουμε τέλεια και εμείς απλά πήγαμε παρακάτω, χωρίς να σκεφτούμε τις επιπτώσεις. Για όλες εκείνες τις βραδιές, που πιάσαμε μια μικρή γωνία στη άκρη του κρεβατιού, με μάτια που πέταγαν σπίθες, με χέρια δεμένα και μυαλό γεμάτο ανάκατες σκέψεις. Για όλα εκείνα τα πρωινά, που ξυπνήσαμε με χαμόγελο για την νέα μέρα που χαράζει και μας επισκέφτηκε η θλίψη απρόσκλητη για άλλη μια φορά, μπήκε στο σαλόνι μας και με περίσσιο θάρρος φιλεύτηκε από τα καλούδια μας.
Για όλες εκείνες τις μέρες που δεν βάλαμε όρια από την αρχή και τα θυμηθήκαμε όταν πιάσαμε πάτο, αλλά πλέον τα όρια φαντάζουν κακία στα μάτια των άλλων, επιπολαιότητα, εγωισμός, ενώ αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας από το κακό μονοπάτι που έφτανε στο τέλος του. Για όλα τα ξενύχτια, που δεν είχαν νόημα. Για όλες τις άνω κάτω τέλειες, τα θαυμαστικά, τα κόμματα που έπρεπε να γίνουν τέλειες και παύλες.
Για όλα αυτά και άλλα τόσα, έρχεται η μέρα που πρέπει να βγάλει τον σκασμό η βαβούρα του μυαλού μας. Ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή, για καινούργια μονοπάτια, καινούργιες διαδρομές, αρκεί να ξέρουμε να βάζουμε το σωστό τόνο, έστω και στο τέλος. Έστω και για τόσο όσο μπορεί ο καθένας να βάλει όρια για να μη παιδεύεται, να μη τυραννιέται. Και τώρα ησυχία, είναι η σειρά μας να βάλουμε τέλεια…