Και να σκεφτείς πως κάποτε δεν θα υπήρχε κανείς που δεν θα άφηνα για σένα!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ήθελα να σου πω…
Όχι. Δεν ήθελα να σου πω. Με έκανες να μην θέλω να σου πω.
Κατάφερες να κάνεις όλες τις λέξεις μου να μην σε αφορούν. Κατάφερες να κάνεις όλο μου το φαίνεσθαι να είναι το μόνο που θα ξέρεις.
Γιατί το είναι μου, αυτό είναι δικός μου λογαριασμός.
Κάποτε, όταν όλα τα παίζαμε στο “εμείς”΄, δεν ήθελα να έχω τίποτα δικό μου.
Γούσταρα να είμαστε.. γούσταρα να ξέρεις ακόμα και την ανάσα μου.
Τώρα, όχι.

Είναι από εκείνα τα προνόμια που αίρωνται μόλις ο εγωισμός σου γίνει λίγο πιο πολύ από το πολύ που αντέχει η ψυχή μου.
Βλέπεις χρόνια τώρα, στην μάχη του εγώ και του εμείς, εγώ διάλεγα το εμείς.
Βλέπεις χρόνια τώρα, στην μάχη του εγωισμού και της ψυχής, διάλεγα την ψυχή.
Μόνο που τώρα, ο εγωισμός σου, τα έκανε λίγο πιο μαντάρα από συνήθως.

Και δεν είναι που δεν μπορώ να τα μαζέψω.
Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Είναι που με έκανες να μην θέλω.
Μπράβο σου ψυχή μου. Τα κατάφερες!
Υποκλίνομαι στο ταλέντο σου, να χαρακώνεις με τον εγωισμό σου.. υποκλίνομαι στο ταλέντο σου, να δοκιμάζεις αντοχές, όρια και αισθήματα με τον εγωισμό σου.

Γι’αυτό, σου την χαρίζω τούτη την τελευταία νίκη.
Κάντην δώρο στον εγωισμό σου κι ανέβασέ την στην τροπαιοθήκη σου.
Η τελευταία κουβέντα, αυτή τη φορά, ήταν η δικιά σου.
Το λογαριασμό με τον εγωισμό σου, θα τον αφήσω χρεωμένο.
Και την χαρά να ξέρεις για εμένα, εμένα, δεν θα την έχεις.

Τώρα πες του εγωισμού σου, του αξίζει μόνο το φαίνεσθαι.
Και να σκεφτείς πως κάποτε δεν θα υπήρχε κανείς που δεν θα άφηνα για σένα!
Υπόκλιση.. στον εγωισμό σου..
Αυλαία στην παράσταση.