Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
«Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει ο παράδεισος», σκέφτηκε, μα τα χείλη της δεν το ξεστόμισαν από φόβο μην τύχει και οι μοίρες της την ακούσουν και πίσω πάρουν τη χαρά της.
Στην αγκαλιά του μέσα βυθιζόταν εκείνη τη στιγμή που το αναρωτήθηκε, ύμνοι αντιλαλούσαν στα αυτιά της, ρυθμικά σαν έβγαιναν ήρεμες οι ανάσες του στο πλάι της. Σε ωκεανούς ταξίδευαν τα μάτια της σαν τα έκλεινε και η αλμύρα της θάλασσας στα χείλη της είχε απομείνει, το πρότερο φιλί του.
Στην αίσθηση του χεριού του στον ώμο της ζεσταινόταν κάθε κύτταρο της ψυχής της και ανατριχίλα ξεσήκωνε κάθε τρίχα του κορμιού της.
Κάθε που ανοιγόκλεινε τα μάτια της να τον κοιτάξει άλλοτε αντίκρυζε το γαλήνιο και πλημμυρισμένο ευφορία πρόσωπο του, ενίοτε διασταυρώνονταν οι ματιές τους και με ανακούφιση και οι δύο χαμογελούσαν.
Τα κορμιά τους ενώνονταν μαγικά, έκλειναν το ένα μέσα του το άλλο, της αγκαλιάς τους το συνταίριασμα σε κόσμους άγνωστους παραμυθένιους την οδηγούσαν! Και δεν νοιαζόταν για το αύριο μόνο ζούσε τις στιγμές τους γεμάτη από τρυφεράδα και στοργή που της χρωστούσε η ζωή και ήρθε η ώρα επιτέλους η ψυχή της να ευοδωθεί.
Τα σώματά τους σε εκστατικούς χορούς στροβιλιζόντουσαν, ανήμερα θεριά που εξιλεώνονταν με το μυαλό να μην υπακούει σε κανόνες παρά μόνο στου έρωτα το παραλήρημα παραδιδόταν αμαχητί, συνειδητή επιλογή, απαλλαγμένο από κάθε τυχόν ενοχή ήττας.
Και κάπου εκεί χαμένη και παρμένη ένιωσε πως είναι ζωντανή, γυναίκα, όμορφη θέα, δεν άντεξε! Άνοιξε το στόμα της, έγειρε το κεφάλι της δίπλα στο αυτί του και αναστενάζοντας του φώναξε : «Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει ο παράδεισος».