Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Πλησιάζουν τα γενέθλια μου. Δυο μερούλες μονάχα και έρχεται η αγαπημένη μου μέρα μέσα στο χρόνο.
Αυτή είναι η μέρα μου! Μια μέρα τόσο ξεχωριστή που κάθε χρόνο την απολαμβάνω περισσότερο.
Όχι, όχι.. δεν κάνω τίποτα ιδιαίτερο μη νομίζετε, ούτε φανταχτερό. Θα έλεγα ότι τις περισσότερες φορές δεν κάνω απολύτως τίποτα για να τα γιορτάσω κι όμως εκείνη τη μέρα νιώθω πάντα πολύ ιδιαίτερη.
Πέρσι, τέτοια μέρα ένιωθα πλήρης, έκανα ένα μεγάλο πάρτι και ήταν εκεί όλοι όσο αγαπάω! Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, το αγόρι μου. Και αυτή ακριβώς η σκέψη με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο. Αυτή η σκέψη με οδήγησε να κάνω τον απολογισμό της χρονιάς μου.
Σκέφτηκα τότε, πως είναι πολύ περίεργο φέτος να έχουν μείνει οι μισοί. Χαχα,, ναι ναι κι όμως μείνανε οι μισοί. Ευτυχώς όμως που έμεινε η οικογένεια μου.
Περίεργο πως μπορεί να αλλάξουν οι άνθρωποι, η ζωή σου, ακόμα κι εσύ ο ίδιος σε ένα χρόνο, μέσα σε μονάχα ένα χρόνο.
Από Απρίλιο σε Απρίλιο, μέσα σε δώδεκα μήνες.
Πως μπορεί τελικά να μένουν μόνο ελάχιστοι, ίσως όσοι αξίζουν. Μετρημένοι δυο τρεις στα δάχτυλα μα τελικά πολλούς λέω. Όλοι οι άλλοι να γίνονται ξέρει, άνευ λόγου και αιτίας να τονιστεί αυτό.
Κάθε χρόνος που πέρναγε άλλοι έφευγαν, άλλοι ερχόντουσαν, άλλοι μένανε και άλλοι εξαφανίζονταν τελείως. Και εμένα δεν με ένοιαζε καθόλου, ένας μικρός θυμός και μετά τους ξέχναγα και μου πέρναγε. Όμως φέτος κάτι άλλαξε.
Έχει αλλάξει κάτι μέσα μου και το νιώθω πολύ έντονα πια. Δεν είμαι η ίδια με πέρσι και κάποιοι όντως λείπουν και λείπουν πολύ.
Κάθε χρόνο που διώχνω από πάνω μου έμαθα να διώχνω και τα χαστούκια, τις πισώπλατες μαχαιριές και όλα τα χτυπήματα που έφαγα. Έμαθα να τα διώχνω και να κρατάω μόνο τα μαθήματα που πήρα.
Και με αυτή την πρόταση κατάλαβα τελικά ότι έγινα πιο δυνατή. Όλος αυτός ο χρόνος με άλλαξε τόσο πολύ που ούτε εγώ εν το κατάλαβα. Με έκανε να νιώθω πιο ανεξάρτητη και ότι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και έγινα λίγο πιο γυναίκα από ότι πριν.
Σκέφτομαι πια διαφορετικά και τελικά χρειάζομαι μόνο τον εαυτό μου για να είμαι καλά. Αυτά που ένιωσα ήταν δυνατά και με βοήθησαν να τολμήσω πράγματα που δεν τα φανταζόμουν. Πείσμωσα να τα καταφέρω (Κριός) και τα κατάφερα. Βγήκαν προς τα έξω στοιχεία του εαυτού μου που δεν τα ήξερα και με τρόμαξαν. Τόσο καιρό έπαιζα κρυφτό με όσα αισθάνομαι και με όσα συνέβησαν στη ζωή μου χωρίς να μπορώ να τα πολεμήσω μέχρι που πνίγηκα και έπρεπε να σωθώ.
Με αυτά και άλλα τόσα τι μένει τελικά;
Να ευχαριστήσω αυτούς που έφυγαν γιατί εν τέλει με βοήθησαν. Με βοήθησαν να βγω από τη γυάλινη μπάλα της εφηβείας και του καλού κόσμου που πίστευα ότι υπάρχει και ζω. Να δω τον κόσμο με τα μάτια μιας γυναίκας ώριμης που μπορεί να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις και να μην πνιγεί ξανά, να μάθε να κολυμπάει ακόμα και σε τρικυμίας. Να καταλάβω ποια θέλω να είμαι και τι στ’ αλήθεια αξίζω
Η ζωή μας δεν μετριέται από φανταχτερούς και πολλούς φίλους. Η ζωή μετριέται από δυο – τρεις καλούς ανθρώπους που θα κάνουν τη ζωή σου φανταχτερή!
Σας φιλώ όπου κι αν είστε..