Γράφει η Λιάνα
Με προσοχή φτιάχνω, έξω απ’τον πραγματικό κόσμο, έναν κόσμο για μας. Μαζεύοντας στιγμή τη στιγμή, οχυρώνω μια δική μας πραγματικότητα, στα κρυφά. Μια πραγματικότητα που διαφέρει απ’ όλα όσα ζήσαμε. Στηριγμένη απλά σε όσα πιστεύω ότι χρειάζονται οι άνθρωποι για να νιώθουν ασφαλείς και γεμάτοι.
Κι εσύ, ο μόνος πρωταγωνιστής σ’ αυτή την προσπάθεια μου, δεν το γνωρίζεις. Γιατί ακόμα δεν έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις και να πιστέψεις, το πόσο ισχυρό είναι αυτό που γεννήθηκε μέσα μου. Και πόσο αλλόκοτα αγνό. Γιατί τώρα ωριμάζεις και βλέπεις, ότι τα εύκολα ναι, σου χάλασαν τα ταξίδια σου.
Στην κυριολεξία, κάθε μας κουβέντα, άγγιγμα, σμίξιμο, κάθε θυμός και καυγάς, έγιναν η αιτία που πάτησα ξανά στα πόδια μου. Που ένιωσα μετά από χρόνια, ότι μπορώ να ξεκουραστώ. Γιατί σεβάστηκες τον τρόμο μου, όταν με αγκάλιασες για πρώτη φορά και με τον δικό σου περίεργο τρόπο, τον μετέτρεψες σε γαλήνη.
Κάθε μέρα παλεύω με τις ισορροπίες. Κινούμαι αργά, προσεχτικά, για να μην τρομάξεις, να μη δειλιάσεις. Ενώ σε κρατάω πάνω μου σφιχτά για να ζεσταίνω τα μέσα μου, αφήνω πάντα μισάνοιχτες τις πόρτες, για να υπάρχει γύρω μας αυτή η αίσθηση της ελευθερίας, που ο κάθε άνθρωπος πρέπει να νιώθει.
Κι ας έρχονται στιγμές που οι λέξεις σχεδόν στάζουν απ’ το στόμα μου, που θέλω να σου πω ότι η παρουσία σου είναι το οξυγόνο μου. Κι ας έχω διπλοκλειδώσει στο μυαλό μου την ανάγκη μου να φωνάξω, το πόσο υπέροχα σε χρειάζομαι. Κι ας ξεγλυστράω, με χίλιους δυο τρόπους, όταν κλειδώνεις τα μάτια σου επάνω μου, για να διαβάσεις τι σκέφτομαι.
Και τώρα, εδώ σου φανερώνω, πως όσες φορές κι αν προσπαθήσεις να αποκρυπτογραφήσεις, όσα λέω κι όσα κάνω, όσο κι αν με ρωτάς, αν επιμένεις να μάθεις το γιατί σου δίνω ανάσες, στιγμές, ποτέ δε θα σου πω αυτό που ήδη γνωρίζεις καλά.
Δευτερόλεπτα πριν παραδεχτώ τον τόσο φωτεινό μου έρωτα για σένα, να ξέρεις πως θα φεύγω στιγμιαία απ’ το προσκήνιο. Και θα με βρίσκεις λίγα λεπτά αργότερα ξανά δίπλα σου, γελαστή, όπως ακριβώς με ξέρεις.
Μέχρι να δυναμώσεις και να μπορείς να δεχτείς, την παράδοση μου σε σένα, την εξομολόγηση για αυτά που καίνε την την καρδιά μου, θα παίζω αυτό το κρυφτό. Γιατί μάτια μου, το απόλυτο και το αληθινό θέλει θυσίες, για να μη το χάσεις…
“Δεν μπορώ να σε ξεκολλήσω από πάνω μου…Έχεις γεμίσει όλες τις γωνιές της μοναξιάς μου” Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ