Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Μια καληνύχτα θα καρφιτσώσω στα βλέφαρά σου, απ’αυτές που πάντα περίμενες. Γιατί δεν πέρασε ούτε ένα βράδυ που δεν σου είπα καληνύχτα. Να κοιμάμαι δίπλα σου θέλω, να ξυπνάω δίπλα σου. Να σε φιλάω γλυκά για καλημέρα και παθιασμένα για καληνύχτα. Να σου ετοιμάζω το φαγητό που σ’αρέσει και να σε περιμένω να το τρώμε παρέα. Να γελάμε ατελείωτα, να κάνουμε βόλτες τ’απογεύματα, να καθόμαστε στο γυρισμό να πίνουμε το τσιπουράκι μας.
Να μιλάμε με τις ώρες και να συμφωνούμε και να διαφωνούμε. Να παρακολουθούμε ταινίες και να τις θυμόμαστε μετά και να σχολιάζουμε. Να γκρινιάζω και να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, να με φιλάς για να σταματάω κι ας έχω δίκιο. Να παίζουμε επιτραπέζια, να σε κερδίζω και να μου λες ότι με αφήνεις να κερδίζω επίτηδες {ψέματα}. Να τρως γλυκό και να με φιλάς για να μου δίνεις ένα κομμάτι απ’το γλυκό. Να μου κρατάς το χέρι όπου κι αν πηγαίνουμε, να με μυρίζεις, να με κοιτάς όταν μιλάω στα μάτια, να με φωνάζεις όταν δεν είμαι δίπλα σου. Να τρώμε παγωτό και να γλύφει ο ένας απ’το παγωτό του άλλου.
Δε σου είπα πως επιδιώκω να πεθάνω μαζί σου. Δεν κάθομαι όμως σαν δειλή γριά να τρέμω απ’το φόβο μου μην τυχόν και την πατήσω. Δεν φοβάμαι καθόλου. Ξυπνάω το πρωί και λέω ευχαριστώ θεέ μου που με αξίωσες να δω και σήμερα την ανατολή. Ευχαριστώ που ξύπνησα και έχω όλα τα καλά δίπλα μου. Κι ας μην έχω εσένα.
Δεν σε φοβάμαι, γιατί υπήρξα θηρίο, εν αγνοία μου όμως. Δεν σε φοβάμαι, γιατί δεν φοβήθηκα ποτέ μου τίποτα. Ακόμη και τις στιγμές που μαρμάρωνα απ’τον πόνο, είχα την γνώση ότι η ψυχή μου θα ανταμώσει με τον φόβο και θα νικήσει. Δεν φοβάμαι, γιατί γεύτηκα τον καρπό σου και μέθυσα απ’το κρασί που ωρίμασε στις αναπνοές σου. Μην φοβάσαι, θά’ρθει μια μέρα που όλα όσα ονειρευτήκαμε θα πάρουν πνοή και θα γεμίσουν τα πνευμόνια μας.