Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Στις παρέες με ρωτούν τι κάνεις και πού είσαι. Αποφεύγω να απαντήσω και το μόνο που τους ζητώ είναι να μη μιλούν για σένα.
Δε θέλω να ακούω τίποτα για σένα κι όμως καλοθελητές γέμιζαν τα αυτιά μου πληροφορίες που δεν ήθελα να μάθω.
Πως περνάς με άλλη τις νύχτες μόνο συγκράτησα.
Να ναι καλά απάντησα και σηκώθηκα έφυγα.
Βγήκα στους δρόμους να πάρω λίγο καθαρό αέρα, να συνειδητοποιήσω αυτά που άκουγα αλλά δεν ήθελα να πιστέψω.
Η αγάπη σου τόση ήταν τελικά; Μέτρησε μονάχα λίγους μήνες. Με παράτησες μόνη και με αντικατέστησες τόσο γρήγορα.
Πως είναι δυνατόν…
Πως μπορείς να φιλάς ξένα χείλη, πως μπορείς και βρίσκεις θαλπωρή σε αγκαλιές που δεν είναι ζεστές, πως γεμίζεις ικανοποίηση σε σώματα αδειανά. Πες μου πως μπορείς…
Τα αναπάντητα γιατί στοιβάζονται στο μυαλό μου το ένα μετά το άλλο. Αδιέξοδος.
Το φανάρι μπροστά μου κόκκινο. Σταματάω. Συνεχίζω να σκέφτομαι και να αναρωτιέμαι γιατί σ’ αγάπησα και γιατί δε με αγάπησες. Γιατί δε γίνεται να με αγάπησες και να με ξεπέρασες έτσι απλά. Δεν ήμουν ένας αριθμός στη συλλογή με τις κατακτήσεις σου. Ήμουν η αγάπη που πάντα έψαχνες, μου έλεγες.
Τι ψέμα κι αυτό…
Το φανάρι έγινε πράσινο. Πού να πάω τώρα; Πώς να συνεχίσω χωρίς εσένα μου λες;
Έλα να μου πεις πως το κανες και με διέγραψες από την καρδιά σου μεμιάς να το κάνω κι εγώ κι ύστερα φύγε πάλι.