Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Νομίζεις. Έχεις αυταπάτες. Πιστεύεις πως μετά από έναν μεγάλο ερώτα, ένα δυνατό συναίσθημα, δεν θα νιώσεις ξανά. Νομίζεις πως έχεις κλείσει σαν άνθρωπος. Μα κάνεις λάθος.
Ο καιρός περνάει οι πληγές επουλώνονται και τότε έρχεται. Έρχεται αυτός που σου προσφέρει γαληνή, ηρεμία και ειρήνη στην ψυχούλα σου. Στα μάτια του βρίσκεις το λιμάνι και την θαλπωρή που πάντοτε έψαχνες. Μακριά από δράματα, δάκρυα και αρρωστημένο πάθος.
Ίσως αυτή την φορά τα αισθήματα δεν είναι τόσο μεγάλα, μα να σε ρωτήσω κάτι, ποιος είπε πως όσο μεγαλύτερος ο έρωτας τόσο καλύτερος; Πολλές είναι οι φορές που άνθρωποι έντονα ερωτευμένοι είναι καταστροφικοί ο ένας για τον άλλο. Άνθρωποι που νιώθουν πολλά, δίχως να μπορούν να τα εξηγήσουν, μη μπορώντας να διαχειριστούν όλα όσα αισθάνονται.
Η ζωή δεν είναι ταινία, που οι πρωταγωνιστές ζουν το μεγάλο πάθος και οι ζωές τους μετά κυλούν όμορφα και ήρεμα. Ωραία τα μεγάλα πάθη μα μόνο για τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. Στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να σε καταστρέφουν. Σου παίρνουν μέχρι και την τελευταία σταγόνα συναισθήματος και σε αφήνουν άδειο.
Ωσπου θα έρθει εκείνος ο άνθρωπος, που θα σε πάρει από το χέρι και θα σε ταξιδέψει. Όλα μαζί του θα είναι εύκολα, ο έρωτας δεν θα πονάει. Δεν θα νιώθεις ανασφάλεια, θα σου λέει τι νιώθει κι εσύ για πρώτη φορά μετά από καιρό θα πάρεις μια ανάσα. Θα είσαι εσύ η μια και μοναδική προτεραιότητα στην ζωή του, δεν θα νιώσεις ποτέ δεύτερος σαν άνθρωπος.
Στην αρχή θα είναι όλα πρωτόγνωρα και θα σου φαίνονται βγαλμένα σαν από παραμύθι. Κι όμως υπάρχει, είναι εκεί έξω. Δώσε χρόνο στην καρδιά σου, εκείνη ξέρει πότε είναι η σωστή στιγμή.
Θα υπάρξουν νύχτες που το μυαλό σου θα πάει εκεί που δεν πρέπει, σε ανθρώπους που δεν πρέπει. Ανθρώπους που αγάπησες αρρωστημένα πολύ και το μόνο που είχαν να σου προσφέρουν ήταν πόνος.
Ανθρώπους που σου δημιούργησαν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες, που τώρα πρέπει να παλέψεις να τις αποβάλεις από το μυαλό σου. Μην φοβάσαι, είναι φυσιολογικό. Το μυαλό και η καρδιά σου έχουν πονέσει τόσο πολύ και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που πλέον αυτό το αίσθημα είναι γνώριμο, οικείο, γι’ αυτό και το αποζητούν.
Αξίζεις πολλά παραπάνω από τα λίγα, τα μισά, τα ψίχουλα που σου πέταξαν μερικοί άνθρωποι, περαστικοί από τη ζωή σου. Άνθρωποι που δεν θα θυσίαζαν τίποτα από τον εαυτό τους για εσένα. Άνθρωποι που όσα κι αν θυσίασες για αυτούς δεν τους ένοιαξε ποτέ.
Κοίτα μπροστά. Γύρισε σελίδα. Διέγραψε τα παλιά. Δεν αξίζει να κλαις και να πονάς για δυο μάτια που δεν μπόρεσαν ποτέ τους να δουν. Εκεί έξω υπάρχει μία καρδιά, που θα χτυπά για εσένα, όχι και για εσένα. Μία καρδιά, που εσύ θα είσαι τα πάντα και όχι, κάτι ακόμα.
Μία καρδιά, που σε κάθε χαμόγελο σου, θα χάνει έναν χτύπο από ευτυχία. Εκείνη η καρδιά αξίζει, εκείνα τα μάτια να κοιτάς, να νιώσεις, να αγαπάς. Άνθρωποι που ζουν σε μια εγωιστική, ατομιστική κοινωνία. Που δεν θα κάνουν ποτέ την υπέρβαση,που πάντα θα βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα για να κατηγορήσουν, για τις δίκες τους λάθος επιλογές.
Θα έρθει αυτός ο άνθρωπος που θα σου δείξει πως μαζί του ο έρωτας είναι όμορφος, γλυκός. Σαν τον ανοιξιάτικο ήλιο που σου ζεσταίνει γλυκά το πρόσωπο. Που θα σου δείξει πως η αγάπη είναι εύκολη, σαν μονοπάτι ανθισμένο με λουλούδια.
Όταν λοιπόν έρθει, θα δεις πως τίποτα και κανείς δεν άξιζε να σε κάνει να πονάς. Μάθε να παλεύεις για ανθρώπους που παλεύουν να φέρουν το χαμόγελο στα μάτια σου κι όχι για εκείνους που το παίρνουν.