Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Για την ώρα απλά έχε γεια…
Θα πάω να περπατήσω στην άμμο του χρόνου μου… και θα ξαπλώσω στα καρφιά και στα γυαλιά της ψυχής μου… Μην ανησυχείς για τις πληγές και το αίμα, αυτό είναι δικό μου προσόν… Θα πάω να κρυφτώ στις απόκρυφες σκέψεις μου και στα ανείπωτα όνειρά μου. Και θα μείνω για πάντα εκεί… Μικρή κι ασήμαντη, σαν ένα βότσαλο για να περνάς τα δάχτυλά σου από πάνω του… Θα ζήσω όσα ποτέ μου δεν με άφησα και θα χαθώ μες στον θυμό που μου προκάλεσαν τα λόγια και τα τραγούδια σου… Και θα κλαίω μόνο για μένα πια… και, ίσως, λίγο για τα χαμένα βράδια μου…
Και θα πιω τόσο πολύ που θα πνιγούν τα πάντα σου από μέσα μου…Κι όσο κι αν ψάξεις δεν θα με βρεις… Όχι γιατί δεν θα μπορείς αλλά γιατί δεν θα το θέλω…
Και δεν θα θέλω τίποτε πια… Μονάχα πίσω την ζωή μου… Θα είναι όλα πιο απλά χωρίς την ανάσα σου να ανακατεύει τις σκέψεις μου και τη φωνή σου να μπλέκεται μες στα μαλλιά μου… Χωρίς να χρειάζομαι τα χέρια σου για να κοιμηθώ και το παραμύθι σου για να παραμυθιάζομαι.. Θα είναι όλα… πιο απλά…
Ευχαριστώ για όλα όσα δεν έγιναν, για το ξύδι και την χολή που κεράστηκα απλόχερα…
Ευχαριστώ για το μέλι και το νέκταρ που νόμιζα πως έπινα….
Ευχαριστώ για όσα δεν έδωσες και ποτέ μου δεν πήρα…
Ευχαριστώ για όλα και για τίποτα, για το μηδέν και το γαμωτο…
Μα πάνω απ’ όλα ευχαριστώ για το ταξίδι… κι ας μην με οδήγησες ποτέ σου πουθενά… κι ας ταξίδευα μονάχη μου… ξέρεις, μου αρκούσε να με συντροφεύει απλά η σκέψη σου…
Και θα σε αφήσω μόνο σου πια. Κι ας έχεις γύρω σου χιλιάδες κόσμο. Εγώ θα λείπω κι εμένα θα ψάχνεις… κι ας μην το ξέρεις. Ακόμα κι όταν κοιμάσαι εμένα θα ονειρεύεσαι και στα παιδιά σου τα δικά μου μάτια θα βλέπεις… Και πάντα θα αναρωτιέσαι για το τι θα μπορούσε να γίνει…
Και τώρα απλά έχε γεια!!
LoveLetters