Γράφει η Ειρήνη Αγγελίδη.
Νοσταλγώ τις ανοιξιάτικες μέρες.
Εκείνες που πηγαίναμε βόλτα χέρι χέρι στην παραλία λίγο πριν δύσει ο ήλιος χωρίς να δίνουμε αναφορά σε κανέναν.
Χωρίς μηνύματα και αναφορές. Χωρίς ταυτότητα.
Νοσταλγώ εκείνες τις ανοιξιάτικες μέρες που τα βράδια ανάβαμε φωτιά στην άμμο και φορούσα τα δικά σου φούτερ.
Δεν χρειαζόμασταν πολλά. Μόνο φωτιά, κρασί και αγκαλιά.
Νοσταλγώ εκείνες τις μέρες που κοιμόμασταν παρέα με την ανατολή στην αμμουδιά. Εκείνες τις μέρες τις θέλω ξανά.
Θέλω ελευθερία και ανεμελιά. Θέλω να κάνω του κεφαλιού μου χωρίς αναφορά. Δεν θέλω να νοσταλγώ. Κουράστηκα να κοιτάω παλιές φωτογραφίες.
Θέλω να κτίσω καινούριες αναμνήσεις. Θέλω καινούριες μυρωδιές. Καινούρια τοπία και σκηνικά. Θέλω ταξίδια ξανά. Μα πάνω από όλα θέλω εσένα.
Γιατί χωρίς εσένα όλα αυτά μοιάζουν μικρά.