Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Είναι φορές που ο χρόνος σε πνίγει, σου γυρίζει την πλάτη και στρίβει τσιγάρο. Εκεί σε φέρνω στο νου σαν μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, που έχει χάσει το φως της. Το χαρτί δεν γυαλίζει και λιώνει στο πρώτο μου δάκρυ. Ένας αέρας ζωηρός αναστατώνει τη σκόνη, φέρνει τη μυρωδιά της γαρδένιας, που αγαπά τη δροσιά. Ο ήχος από τη μουσική των πουλιών, δεν μ’ αφήνει να ηρεμήσω και να σταυρώσω τις λέξεις.
Στρώνει άσπρα σεντόνια για να υποδεχτεί τα εφηβικά χρόνια, που τόσο αγαπώ και με κάνουν να τρέμω. Φίλοι παλιοί που γύρισαν για να μπουν ξανά στη ζωή σου, που χαμογέλασαν στο πρώτο σου δάκρυ, που άνοιξαν τα χέρια αγκαλιά για να προσκαλέσουν κάθε στιγμή σου. Θέλει μεράκι ο καφές της παρέας, δεν πετυχαίνει σε όλους. Από τον ίδιο καφέ σερβιρόμαστε όλοι, γουλιά γουλιά ρουφάμε ζέστη ή κρύο. Οι φίλοι είναι όπως ο καφές: γλυκός ή πικρός, παγωμένος ή ζεστός. Μην κοπιάζεις αν δεν μπορείς, θέλει μεράκι και τύχη να δέσει.
Από την άλλη χορεύει το κύμα, που δεν μπορεί να ησυχάσει. Σε βλέπει να παίζεις στον χρόνο και ζηλεύει πολύ. Θέλει κι αυτό να τ’ ακούσεις, να χώσεις τις πατούσες σου στα βότσαλα, να καείς απ’ τον ήλιο και να γυρέψεις τη δροσιά του. Τόσο καιρό δε σταμάτησε ποτέ. Σε κοιτούσε κατάματα και με την πρώτη βουτιά σου μάθαινε όλα σου τα μυστικά: αγάπη και μίσος, φιλία και έρωτα. Ήθελε να σε χαϊδεύει και να σου δίνει ορμή. Ορμή για να πέσεις, να γευτείς την αρμύρα και να χαρίσεις φιλιά.
Με μάτια ανοιχτά κάνεις στροφή για να αγκαλιάσεις τη σκέψη. Εκείνη νευριάζει και σου δίνει κλωτσιά. Θέλει κι αυτή να την πάρεις κοντά σου, να την κεράσεις στιγμές πριν γίνουν αναμνήσεις ξένες, μιας άλλης ζωής