Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Μια ανούσια μέρα, γεμάτη ανούσιους ανθρώπους, ανούσιες συζητήσεις μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας.
Κι έρχεται το βράδυ, κουρασμένη, άδεια απο ψυχή και σώμα.
Και να μια κουβέντα απο το πουθενά που με κάνει να ξαγρυπνήσω.
Η χημεία δεν επιβάλλεται.
Ξέρεις κάτι; Όντως δεν επιβάλλεται.
Έρχεται έτσι ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις. Απο εκεί που δεν το έχεις φανταστεί. Απο έναν άγνωστο που η μοίρα τον έφερε στη στράτα σου.
Κι αυτός ο άγνωστος γίνεται γνωστός.
Κι αυτός ο άγνωστος γίνεται άνθρωπος δικός σου.
Έτσι απλά, αβίαστα.
Και ανοίγεις χωρίς να το καταλάβεις όλα τα φύλλα της καρδιάς σου, της ψυχής σου. Και πριν προλάβεις να τα ανοίξεις σε ξέρει. Τον ξέρεις.
Αυτό είναι χημεία;
Ποιος ξέρει; Ούτε εμείς ξέρουμε.
Απλά συμβαίνει.
Και πίνεις ένα ποτό και είναι σα να το πίνετε παρέα.
Και το τσιγάρο που ανάβει το μυρίζεις μέσα στο σπίτι σου.
Και μιλάτε ώρες και είναι σα να είστε παρέα. Και γελάτε σα να σκουντάει ο ένας τον άλλο στις χαζομάρες.
Κι ακόμα κι αν η κούραση έχει κυριεύσει όλο σου το κορμί δεν σταματάς γιατί χαμογελάς. Γιατί δεν είναι ένα ακόμα τζάμπα ξενύχτι. Είναι ενέργεια. Είναι θετική ενέργεια.
Αυτό έχουμε ανάγκη και οι δυο. Κάποιος το ήξερε. Κάποιος όπως και να το λένε…Θεό, Μοίρα, έπρεπε να μας δώσει χαρά!
Κι αυτές οι σχέσεις δεν χαλάνε.
Χαλάει μωρέ το Η2Ο;
Χημεία είπαμε! Δεν επιβάλλεται, απλά υπάρχει.