Γράφει η Λιάνα
Τελικά κατάλαβα πως οι αντοχές μου έσβησαν, όχι απ’ τις αναμενόμενες αποτυχίες, αλλά απ’ την υπερπροσπάθεια.
Γιατί πέρασα πάνω απ’ τη μισή ζωή μου, αγαπώντας, δίνοντας, μοιράζοντας κομμάτια του εαυτού μου, με την ελπίδα πως κάπως, κάποτε, θα κατακτήσω την κορυφή της ανηφόρας που λέγεται ζωή.
Γιατί νόμιζα πως με την αγάπη όλα μπορούν να λυθούν, να ξεπεραστούν, να ομορφύνουν και περισσότερο απ’ όλα να μπορέσω μ’ αυτόν τον τρόπο να καλύψω καθετί αρνητικό.
Λειτούργησα τόσα χρόνια, προσπαθώντας να πείσω τους γύρω μου, πως πρέπει να νιώθουμε, να φανερώνουμε στους άλλους τον εαυτό μας, να συγχωρούμε και να δίνουμε ευκαιρίες. Γιατί μέσα σε όλα έβλεπα κάτι όμορφο. Γιατί πίστευα πως όταν καταφέρνεις να κρατάς μυαλό και ψυχή αγνά, κερδίζεις το στοίχημα της ζωής σου.
Κι όμως μπορώ τώρα πια, με απόλυτη απογοήτευση και σιγουριά, να πω πως οι άνθρωποι είναι αχόρταγοι. Γίνονται σκληροί και άδικοι και αντί να εκτιμήσουν αυτά που τους δίνονται αληθινά, ρουφάνε από μέσα σου ξεδιάντροπα, αυτά που τους λείπουν.
Γι αυτό αν κάτι έχω ανάγκη πια, είναι να ξεκουράσω την καρδιά μου, να ξεσκονίσω τις ελπίδες μου, που λερώθηκαν μένοντας αδρανείς τόσο καιρό και να αγκαλιάσω σφιχτά τον εαυτό μου, μήπως και καταφέρω να βρω ξανά την πίστη μου.
Κι αν μπορώ να βγάλω ένα συμπέρασμα, τώρα που έχω περάσει αντικειμενικά, από δεκάδες δυσκολίες, λέω με σιγουριά πως σε όλα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Γιατί η υπερβολική προσπάθεια, για όλους εμάς που ανάγκη μας είναι να πλυμμηρίζουμε από συναισθήματα, δυστυχώς πληγώνει.