Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Είναι μέρες που τα βήματά σου σε πάνε από μόνα τους σε κάποια ραντεβού που ποτέ δεν δόθηκαν. Είναι εκείνα τα ραντεβού με την αιώνια παρέα, με εκείνες που μπορεί να βρίσκεσαι μια στο τόσο όμως είναι αυτό το “από πάντα” που σας κρατάει δεμένες. Εκείνες που το κύριο χαρακτηριστικό είναι πως μεταξύ σας οι αλήθειες λέγονται κι ας πονάνε.
Κι αυτή η χειμωνιάτικη λιακάδα, ήταν ιδανική για κρασί κοντά στη θάλασσα και εξομολογήσεις που μείναν από καιρό σε αναμονή.
Η αλήθεια είναι πως το κέρατο ή απιστία ή στιγμιαία επαναλαμβανόμενο λάθος ή όπως και να το πεις, είναι ένα θέμα με το οποίο κάποια στιγμή θα συναντηθείς. Ραντεβού από τα λίγα που δεν χάνονται. Τυχερός θα είσαι αν σε βρει πλάγια, λιγότερο τυχερός αν σε ισοπεδώσει σε μετωπική.
Όπως και να ‘χει πάντως, θα πληγωθείς. Θα πληγωθείς είτε είσαι ο θύτης είτε γιατί είσαι το θύμα.
Κι είναι μια από εμάς αυτή τη στιγμή στη θέση του εμφανούς θύματος και αφανούς θύτη και οι υπόλοιπες παρακολουθούμε το μονόπρακτο που εξελίσσεται μπροστά μας. Άλλωστε το έργο το έχουμε ξαναδεί παραπάνω από μια φορές.
«Θα τον συγχωρέσω. Μια φορά ήταν. Και η συγγνώμη του ήταν τόσο ειλικρινής. Το μετάνιωσε σας λέω αλήθεια.»
Η αλήθεια είναι πως τον έχει ήδη συγχωρέσει. Άλλωστε οι άνθρωποι έχουμε την τάση να συγχωρούμε πιο εύκολα «εγκλήματα» που έχουμε διαπράξει κι οι ίδιοι στο παρελθόν ή που ξέρουμε πως θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κι εμείς αν είχαμε βρεθεί στην ανάλογη θέση.
Την ακούμε με προσοχή να ξετυλίγει το θυμό της και να τον μετουσιώνει σε συγχώρεση. Να του δίνει άλλοθι, να ενοχοποιεί τον εαυτό της για τις στιγμές που τον παραμέλησε, να αναζητά μικρές εκδικήσεις και να προγραμματίζει ρομαντικές αποδράσεις για να ξαναβρούν την σχέση τους.
Την ακούμε στωικά όταν βρίζει την “άλλη”, την τρίτη, την κακιά του παραμυθιού της και την αφήνουμε να ξεσπάσει. Αυτό δεν κάνουν άλλωστε οι αληθινές φίλες; Γίνονται ο τοίχος και η προστασία σου για να μην ξευτιλίζεσαι δημόσια όταν αποφασίζεις να κυνηγήσεις την αόρατη εχθρό.
Κι είναι αόρατη γιατί δεν μπορείς να την αγγίξεις. Σε κάθε επίθεση ξευτιλίζεις τον εαυτό σου ειδικά στον καιρό των social media.
Εκεί που μπορείς να κραυγάζεις για την μαγκιά και την αξιοπρέπεια που δήθεν δείχνεις και να μην υπάρχει κανείς να σου πει πως γελάνε και οι πέτρες με το κατίνα trip που κάνεις μεταξύ σπαραγμών και απειλών, κατάρων και μεγαλοστομιών αυτοθυσίας!
Κι εμείς κοιταζόμαστε και μοιράζουμε τους ρόλους. Η μια θα παρηγορεί, η άλλη θα επαναφέρει και η τρίτη θα πει την αλήθεια.
“Χώρισε τώρα. Μην χάνεις πολύτιμο χρόνο από την ζωή σου. Και σταμάτα να ξευτιλίζεσαι.”
Το ξεστομίζω με μια ανάσα και δεν την κοιτάω καν. Ξέρω πως αυτό που έχει ανάγκη να ακούσει είναι πως όλα θα περάσουν. Πως τώρα πονάει γιατί η πληγή είναι φρέσκια και αιμορραγεί. Ο καιρός θα την επουλώσει και οι δυο τους θα βρουν τρόπο να ξαναχτίσουν την σχέση τους.
Κι όλα αυτά είναι αλήθεια. Δυο άνθρωποι μπορούν να κάνουν λάθος, μπορούν να συγχωρέσουν ο ένας τον άλλο, μπορούν ακόμα και να βρουν με πολλή γενναιότητα, τα σημεία που οι ίδιοι έφταιξαν και άφησαν την χαραμάδα για να εισβάλει ένα τρίτο άτομο στην σχέση.
Μπορούν να βρουν την στιγμή που έγινε το «κρακ» ανάμεσά τους και να το κολλήσουν με ένα μείγμα από αισθήματα και πράξεις. Το σημάδι όμως, θα είναι πάντα εκεί και θα τους κοιτάει. Μπορεί από συνήθεια να το προσπερνάνε, μπορεί από επιλογή να το παραβλέπουν αλλά θα είναι εκεί.
Η απιστία συγχωρείται, αλλά δεν ξεχνιέται.
Η απιστία δικαιολογείται, βρίσκει άλλοθι και επιχειρήματα, δίνει κίνητρο για επανενάρξεις, ενίοτε παραγράφεται σαν «έγκλημα» αλλά όσο κι αν προσπαθήσεις, το σημάδι που αφήνει δεν σβήνει.
Απλά περιμένει την στιγμή.
Την στιγμή που σαν κεραυνός εν αιθρία θα ξεσπάσεις για κάτι άσχετο κι ασήμαντο και πριν προλάβεις να δαγκώσεις την γλώσσα σου για να μην το πεις θα ακούς τον εαυτό σου να λέει: «Eγώ δε σε κεράτωσα ποτέ! Εσύ το έκανες.»
Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς να ξεχάσεις. Όσα scan και defragments κι αν κάνεις στο σκληρό δίσκο του μυαλού σου, δεν μπορείς να διαγράψεις το κουτάκι που έχει αποθηκευτεί η πληροφορία.
Η συγχώρεση, είναι κολυμπήθρα της ψυχής, απλά και μόνο, γιατί η ψυχή πάντα ξέρει. Από την ψυχή δεν μπορείς να κρύψεις και να κρυφτείς. Κι έτσι μπορείς να μοιράζεις απλόχερα την συγχώρεσή σου σε εκείνον που αγαπάς. Γιατί τον αγαπάς. Και σε αγαπάει.
Η μνήμη όμως είναι άλλη λειτουργία. Είναι ύπουλη. Δεν υπολογίζει αυτά που θέλει η ψυχή. Δεν υπολογίζει την ζημιά που θα προκαλέσει. Έρχεται ακάλεστη και στέκεται μπροστά σου στις πιο αθώες στιγμές, στις πιο ανύποπτες ώρες. Και δεν θα σου θυμίσει πως είσαι το θύμα αλλά κυρίως θα σου θυμίζει πως υπήρξες ο αθόρυβος θύτης, γεμίζοντάς σε ενοχές.
Η μνήμη είναι η μόνη που δεν υποτάσσεται σε αυτόν τον ανόητα αληθινό κανόνα που λέει πως «ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.» Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα εκτός από εκείνα που διαχειρίζεται η μνήμη. Όσο καλά κι αν ο χρόνος γιάτρεψε την πληγή σου, το σημάδι είναι εκεί.
Περιμένει να το κοιτάξεις σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών. Περιμένει να το νιώσεις μέσα από ένα τυχαίο χάδι. Στέκεται ανάμεσα στο άκουσμα «σ’ αγαπώ» και «για πάντα» και χαμογελά σαρδόνια γιατί ξέρει πως στην επόμενη στροφή σε περιμένει η μνήμη.
Κι η μνήμη μάτια μου, είναι γυναίκα.
«Χώρισε. Τώρα.» κι αυτή την φορά, την κοιτάω κατάματα.
LoveLetters